Tył Hondy Prelude IHonda Prelude I CabrioTył Hondy Prelude I Cabrio
Honda Prelude I zadebiutowała 24 listopada 1978 roku. Auto powstało na bazie Hondy Civic II generacji. Podobnie jak w Accordzie i Civicu użyto struktury podwozia z samonośnym nadwoziem. W Japonii auto było dostępne z odsuwanym dachem. Sprzedano 171 829 sztuk auta.
W początkowym okresie produkcji wyposażenie było niewielkie. Obejmowało elektrycznie wysuwaną antenę, elektryczny szyberdach z automatycznie wysuwaną chromowaną owiewką, wspomaganie kierownicy oraz elektryczny zegarek z datą.
Z czasem Prelude można było doposażyć w: elektryczne szyby, wraz z automatycznym domykaniem szyby kierowcy oraz wycieraczką tylnej szyby (w opcji na rynek francuski), układ A.L.B. (odpowiednik europejskiego układu ABS), klimatyzację, dodatkowe światło stopu, kontrolki niezapiętych pasów w wersji amerykańskiej, 13-calowe alufelgi oraz automatyczną czterobiegową skrzynię biegów.
2.0 i 16 DOHC – silnik 2.0, o oznaczeniach:
B20A1 – 137 KM 172NM, zasilany wielopunktowym wtryskiem paliwa, z dwoma wałkami rozrządu.
B20A – 160 KM, PGMFI DOHC – silnik na rynek JDM.
Auto posiadało identyczne wyposażenie jak wersja EX wraz z regulacją odcinka lędźwiowego fotela kierowcy.
Nowością na rynku było wprowadzenie przez Hondę jako pierwszą markę systemu 4WS. System 4WS, sterowany całkowicie mechanicznie, umożliwiał skręt tylnej osi pojazdu, w zależności od obrotu koła kierownicy, co poprawiało stabilność przy wysokich prędkościach oraz zwrotność (zmniejszenie promienia skrętu) na parking[2].
Silniki
Prelude występowała fabrycznie z silnikami o pojemności skokowej 1958 cc bądź 2056 cc, najpopularniejsze:
B20A3 109KM, 12 zaworów SOHC
B20A4 114KM, 12 zaworów SOHC
B20A5 137KM, 16 zaworów DOHC
B20A7 150KM, 16 zaworów DOHC
B20A9 140KM, 16 zaworów DOHC
Dostępna jednak była z innymi, rzadko spotykanymi silnikami spalinowymi:
B20A/B20A1 160KM, 16 zaworów DOHC
B20A6 – 142KM, 16 zaworów DOHC
B20A8 – 133KM, 16 zaworów DOHC
B21A/B21A1 – 145/140 KM, 16 zaworów DOHC
Silniki trzeciej generacji Prelude były oparte na podwójnym gaźniku (tzw. dual carb) w podstawowych wersjach B20A3/B20A4 na jednym wałku rozrządu bądź na pełnym wtrysku elektronicznym (MPFI) z podwójnym wałkiem rozrządu (DOHC)w pozostałych silnikach.
Wersje wyposażeniowe i klasyfikacja nadwozia
Ogólną klasyfikację Hondy Prelude III generacji dzielimy na:
Wersja EX przed liftingiem
Wersja 16v (2.0i-16) przed liftingiem
Wersja EX po liftingu
Wersja 16V (2.0i-16) po liftingu
Wersje EX były wyposażone w silniki gaźnikowe z 12 zaworami SOHC (B20A3/B20A4). Ponadto, dla odmiany EX niektóre dodatkowe wyposażenie było niedostępne.
Nadwozie było sygnowane następująco:
BA3 – rynek amerykański
BA4 – rynek europejski
BA5 – rynek japoński (JDM)
BA7 – rynek amerykański/japoński (JDM) (silniki ~2100 cc)
Dodatkowe wyposażenie
Samochód zyskał dużą popularność dzięki bogatemu wyposażeniu, w którego skład wchodzić mogą m.in. elektryczne sterowane szyby, lusterka oraz szyberdach, centralny zamek, wspomaganie kierownicy, elektrycznie wysuwana antena, ogrzewanie tylnej szyby, elektryczna regulacja świateł, dimmer, klimatyzacja, skórzana tapicerka, alufelgi oraz regulacja odcinka lędźwiowego fotela kierowcy (w wersji 16V).
Dodatkowo każdą wersję można było wyposażyć w: system 4WS, A.L.B. (odpowiednik europejskiego systemu ABS) oraz tylną wycieraczkę.
Wersja po face liftingu
W 1989 roku auto przeszło face lifting. Do najważniejszych zmian optycznych można zaliczyć: przedni zderzak, w którym zmieniono położenie i rozmiar kierunkowskazów oraz świateł postojowych oraz zmieniono miejsce mocowania halogenów, a także ich kształt i rozmiar, a także zmieniono barwę ich świateł - z żółtych na białe. Zmieniono również tylny pas łącznie z blendą i lampami tylnymi, oraz kształt dolnej części klapy bagażnika.
Zmian dokonano także na desce rozdzielczej, zmieniono zegary oraz tapicerkę we wnętrzu. Zwiększono również rozmiar tarczy sprzęgła oraz skrzynię biegów. Z drobniejszych zmian dodano dodatkowe zabezpieczenia takie jak: składanie tylnej kanapy za pomocą klucza od stacyjki oraz możliwość zablokowania otwarcia klapy bagażnika kluczem.
Japonia: 2.2 160 KM (F22B) 2.2 200 KM (H22A) Europa: 2.0 133 KM (F20A4) 2.3 160 KM (H23A2) 2.2 185 KM (H22A2) USA: 2.2 137 KM (F22A1) 2.3 160 KM (H23A1) 2.2 l 195 KM (H22A1)
Honda Prelude IV zadebiutowała w 1991 roku, a od początku 1992r była dostępna również w Europie. Samochód jest pokrewny z modelem Honda Accord (silniki i ich podzespoły jak i niektóre elementy zawieszenia i układu elektrycznego są wspólne). Auto otrzymało bardziej sportowy wygląd, a system 4WS zmieniono z mechanicznego na komputerowy. Sprzedano 98 627 egzemplarzy tej generacji.
Samochód można było wyposażyć m.in. w elektrycznie regulowane fotele, adaptacyjne reflektory, czujnik deszczu, bezkluczykowy system otwierania zamków, wbudowany telewizor, czujnik zmierzchu, kontrolę trakcji, automatyczną klimatyzację. W 1994 roku auto przeszło modernizację. Zmieniono m.in. lampy kierunkowskazów oraz przednie lampy, wloty powietrza, poprawiono system ABS zmieniając pompę układu, oraz wymieniono serwo hamulcowe na większe. Najwięcej zmian dokonano we wnętrzu dyskretnie przeprojektowano konsolę centralną i fotele, usunięto schowek między tylnymi fotelami a w ofercie pojawiły się zupełnie nowe wzory tapicerki[3][4].
Jesienią 1996r. ostatni model czwartej generacji Prelude zjechał z taśmy montażowej, a ostatnie egzemplarze w Europie zostały sprzedane jeszcze w 1997r.
Silniki
2.0 R4 SOHC, 16V, 133 KM (Europa) - F20A4
2.2 R4 SOHC, 16V, 137 KM (USA, Kanada, Australia, RPA) - F22A1
Honda Prelude V zadebiutowała w 1996 roku. Auto produkowano do 2001 roku po czym produkcję zakończono ze względu na przerwanie prac nad F1, po ukazaniu się w Japonii czwartej generacji Integry. Sprzedano 58 118 sztuk piątej generacji Prelude[5].
