W 1855 został komisarzem biskupim w Opolu, a w 1862 mianowano go kanonikiem wrocławskim. 10 sierpnia 1875 prekonizowany biskupem tytularnym Mallus i biskupem pomocniczym wrocławskim, sakrę biskupią przyjął 21 września 1875 w Javorniku.
Za obronę praw Kościoła w okresie kulturkampfu pozbawiony został przez władze pruskie możliwości pełnienia funkcji biskupich. Dwukrotnie, po śmierci biskupów Heinricha Förstera i Roberta Herzoga, zarządzał diecezją wrocławską jako wikariusz kapitulny (1881–1882, 1886–1887)[4].