Syn Piotra[1]. Jako uczeń gimnazjum związał się z konspiracyjnym kółkiem socjalistycznym. W latach 1922–1927 studiował historię i historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim, działał w Niezależnym Związku Młodzieży Socjalistycznej „Życie”. Po studiach pracował jako nauczyciel w gimnazjum w Pszczynie, potem jako inspektor szkolny w Cieszynie. Był tutaj prezesem Zarządu Głównego Macierzy Szkolnej Księstwa Cieszyńskiego. Z Cieszyna przeprowadził się do Lublina, gdzie zastał go wybuch wojny w 1939. W czasie okupacji redagował prasę podziemną i brał udział w tajnym nauczaniu. W 1945 powrócił do Krakowa i przystąpił do organizowania szkolnictwa w mieście. Był kierownikiem Oddziału Szkół Średnich w krakowskim kuratorium, posłem do Krajowej Rady Narodowej, następnie do Sejmu Ustawodawczego, następnie został członkiem prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej oraz kierownikiem Wydziału Oświaty I wychowania WRN.
6 października 1947 został wybrany prezydentem Krakowa, na tym stanowisku pozostał do 6 czerwca 1950. Za jego prezydentury:
podjęto decyzję o usunięciu części linii tramwajowych z Rynku Głównego,
uruchomiono linią tramwajową nr 7 z Grzegórzek do Śródmieścia,
Muzeum Etnograficzne znalazło nową siedzibę w ratuszu kazimierskim na placu Wolnica.
Po odejściu z fotela prezydenta Krakowa Dobrowolski został dyrektorem Wojewódzkiego Archiwum Państwowego w Krakowie, gdzie pracował do momentu przejścia na emeryturę, do 1973.
Był autorem książki Granitowe słupy wydanej w 1939, opowiadającej o zabytkach województw lubelskiego, kieleckiego i wołyńskiego. Artykuły publikował także w pismach „Naprzód”, „Życie Literackie” oraz „Prasa Współczesna i Dawna”.
Uchwałą Rady Państwa z 5 lutego 1954 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługiza zasługi w pracy zawodowej w dziedzinie służby archiwalnej[1]. W grudniu 1983 odznaczony Pamiątkowym Medalem z okazji 40 rocznicy powstania Krajowej Rady Narodowej (1983)[2].
