Henryk Borowik

podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	8 września 1893 Piaseczna
Data śmierci	po 7 lutego 1968
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	28 pułk piechoty
Stanowiska	dowódca batalionu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Henryk Borowik (ur. 8 września 1893 w maj. Piaseczna, zm. po 7 lutego 1968) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, w 1961 mianowany pułkownikiem przez prezydenta RP na uchodźstwie.

Urodził się 8 września 1893 w majątku Piaseczna, w ówczesnym powiecie pińskim guberni mińskiej, w rodzinie Adama i Filipiny ze Żdanowiczów^[1][2][3].

W latach 1904–1913 uczył się w Szkole Realnej w Pińsku i tam zdał egzamin maturalny^[4]. 1 sierpnia 1914 wstąpił do Włodzimierskiej Szkoły Wojskowej w Petersburgu^[5]. 1 grudnia tego roku ukończył szkołę i w stopniu chorążego został przydzielony do batalionu zapasowego Litewskiego Pułku Lejbgwardii^[5]. 17 kwietnia 1915 został wysłany do twierdzy Kowno, a po miesiącu do macierzystego pułku na froncie w rejonie Tomaszowa i Nowego Miasta^[5]. Został awansowany na porucznika Lejbgwardii^[6]. 5 kwietnia 1917 został przyjęty do I Korpusu Polskiego w Rosji i przydzielony do 2 Pułku Strzelców Polskich na stanowisko dowódcy III batalionu^[5].

30 września 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia kapitana piechoty, z zaliczeniem do Rezerwy armii i przydziałem do II batalionu wartowniczego na stanowisko dowódcy^[7]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 237. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 23 pułk piechoty^[8]. W 1923 roku pełnił obowiązki dowódcy batalionu sztabowego 23 pp^[9]. 31 marca 1924 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 76. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[10]. 3 października 1924 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy 8 batalionu granicznego w Stołpcach^{[11][5][12][13][14][15]}. W grudniu 1928 roku został przeniesiony z KOP do 20 pułku piechoty w Krakowie na stanowisko dowódcy batalionu^[16][5]. W kwietniu 1932 roku został przeniesiony do 12 pułku piechoty w Wadowicach na stanowisko dowódcy III batalionu detaszowanego w Krakowie^[17][5][18]. W czerwcu 1933 został przeniesiony na stanowisko komendanta placu Nowa Wilejka^[19][5]. 30 marca 1934 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska z pozostawieniem bez przynależności służbowej i równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr V^[20]. Z dniem 30 czerwca 1934 został przeniesiony w stan spoczynku^[21].

Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 jako major w stanie spoczynku został aresztowany przez Sowietów, a od 1940 był osadzony w obozie jenieckim NKWD w Griazowcu^[2]. Po odzyskaniu wolności wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR i w stopniu podpułkownika pełnił stanowisko dowódcy batalionu ciężkich karabinów maszynowych 28 pułku piechoty, istniejącego na przełomie 1941/1942^[22]. Później został oficerem Polskich Sił Zbrojnych.

Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. W 1961 został mianowany pułkownikiem w korpusie oficerów piechoty^[23]. Zarządzeniem Prezydenta RP na uchodźstwie Augusta Zaleskiego z dnia 7 września 1963 został powołany na członka Rady Rzeczypospolitej Polskiej^[24]. Był także powoływany przez Prezydenta RP na członka Kapituły Orderu Virtuti Militari 7 marca 1962^[25], 7 lutego 1968^[26][27].

Henryk Borowik był żonaty, dzieci nie miał^[28].

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari^[29] nr 4896 (1896)^[a]
• Krzyż Walecznych czterokrotnie^[30]
• Amarantowa wstążka^[5]
• Złoty Krzyż Zasługi – 3 maja 1958^[31]
• Medal Niepodległości – 27 czerwca 1938 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[32]
• Srebrny Krzyż Zasługi – 5 kwietnia 1928 „za zasługi w służbie granicznej”^[33]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[30]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[30]
• Medal Zwycięstwa^[30]
• Order Świętego Włodzimierza 4 stopnia^[5] – 26 września 1916^[6]
• Order Świętego Stanisława 3 stopnia z mieczami i kokardą – 11 czerwca 1916^[6]
• Order Świętej Anny 4 stopnia z napisem „Za odwagę” – 13 września 1916^[6]
• Odznaka Pamiątkowa I Korpusu Polskiego w Rosji^[34]

• Borowik Henryk. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.69-6189 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-24].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Stanisław Falkiewicz: Korpus Ochrony Pogranicza. W pierwszą rocznicę objęcia służby na wschodniej granicy Rzeczypospolitej 1924–1925. 1925. [dostęp 2016-01-30].
• Stefan Witkowski: Zarys historii wojennej 23-go Pułku Piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Stefan Dembiński: Lista Oficerów Polskich Sił Zbrojnych na uchodźstwie według awansów dokonanych zarządzeniami Prezydenta Rzeczypospolitej, z uwzględnieniem rodzajów broni i służb. [w:] Dziennik Ustaw RP na Uchodźstwie [on-line]. 1969-06-30. [dostęp 2016-11-29].
• Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939–1945, zeszyt nr 14. Londyn: 1973.
• Waldemar Jaskulski: Generał brygady Józef Konstanty Olszyna-Wilczyński (1890–1939). Włocławek: Expol, 2013. ISBN 978-83-60541-09-8.