Henryk Bitterfeld (Henricus Bitterfeld de Brega; ur. w 2. poł. XIV w. w Brzegu) – dominikanin i teolog, działający w Polsce na przełomie XIV i XV wieku. Przez większość życia związany był z praskim Uniwersytetem Karola.

Urodził się w Brzegu^[1]. W drugiej połowie XIV wieku wstąpił do klasztoru dominikanów w Brzegu^[2]. Studiował teologię na Uniwersytecie Karola w Pradze^[1]. Tam uzyskał magisterium w 1391 roku^[1][3]. Wykładał następnie teologię^[4] w praskim Studium Generalnym braci kaznodziejów przy Uniwersytecie^[1].

Należał do uniwersyteckiego kręgu reformatorów^[5] skupionych wokół arcybiskupa Jana z Jenštejna^[1] zwanych zelantami^[6]. Jako dominikanin^[1][7][6], pracował nad reformą zakonu z generałem Rajmundem z Kapui^[3]. Zajmował się też formacją duchową Jadwigi Andegaweńskiej^[8][9], m.in. publikując traktaty o życiu duchowym dedykowane królowej^[10][5][11].

Zmarł około^[12][13] 1405 roku^[1].

Interesował się zagadnieniami odnowy życia duchowego i moralnego^[14], zagadnieniem Eucharystii i codziennej Komunii św. praktykowanej przez ludzi świeckich^[3]. Występował przeciwko symonii^[14]. Jego pisma teologiczne były znane i dyskutowane nie tylko w Europie środkowej^[14].

• traktat De formatione et reformatione Ordinis Praedicatorum^[3]
• De institutione Eucharistiae...^[3]
• nieukończony, dedykowany królowej Jadwidze, traktat De vita contemplativa et activa^{[15][10][5][9][11]}