Happy Feet: Tupot małych stóp – amerykańsko-australijskifilm animowany w reżyserii George’a Millera. Wszedł na ekrany amerykańskich kin 17 listopada 2006 roku. Obraz został wyprodukowane w studiu Animal Logic w Sydney, dla Warner Bros. i Village Roadshow Pictures. Film jest pierwszym, który zdobył w 2007 roku Oscara w kategorii Pełnometrażowy film animowany po tym, jak nie zdołał wygrać Nagrody Annie dla Najlepszego filmu animowanego. Od 20 września 2015 roku oglądanie tego filmu jest dozwolone od 7 lat (według KRRiT).
Film został zadedykowany Nickowi Enrightowi, Michaelowi Jonsonowi, Robby’emu McNeilly'owi Greenowi i Steve’owi Irwinowi.
Fabuła
Film opowiada historię jednego z pingwinów cesarskich o imieniu Mambo, który urodził się bez najmniejszego talentu do śpiewu. Został jednak obdarzony zdolnością do stepowania. Mama małego pingwinka, Norma Jean, w przeciwieństwie do jego taty, Memphisa, nie widzi w tym nic złego. Mimo to, oboje obawiają się, że z powodu braku „pieśni serca” Mambo może nigdy nie odnaleźć pokrewnej duszy. Akcja na początku toczy się na Antarktydzie w Imperium Pingwinów.
Mambo od czasu wyklucia się z jajka przyjaźni się z Glorią, która jest uznawana przez wszystkich za najlepszą śpiewaczkę w okolicy.
Pewnego dnia spotyka ptaka, który twierdzi, że został porwany przez kosmitów, czyli w tym przypadku ludzi.
Potem dorosły już pingwin przypadkowo spotyka grupę pingwinów, które zdecydowanie nie przypominają mu pingwinów cesarskich – paczkę pingwinów Adeli, Amigos. Są one kierowane przez Ramona. Mambo prezentuje nowym znajomym swoje umiejętności taneczne, które ku jego wielkiej uciesze wzbudzają w nich zachwyt, aż do tego stopnia, że pingwin zostaje zaproszony do dalszej zabawy.
Znalazłszy się już w Krainie Adeli, Mambo poznaje tam znacznie różniącego się wyglądem od innych pingwina skalnego, Lovelace’a Guru. Po głębszym poznaniu okazuje się, że ów pingwin w zamian za jeden kamyczek jest w stanie odpowiedzieć na każde pytanie. Zachęcony tym faktem Mambo, pyta się Lovelace’a o to, czy kosmici maja coś wspólnego z panującymi od niedawna brakami ryb. Niestety nie dowiaduje się zbyt wiele na ten temat, ale przypomina sobie, że niedługo rozpoczyna się okres godowy.
Amigos postanawiają pomóc Mambo, będąc czymś w charakterze playbacku. Niestety wszystko się wydaje, ale za to Mambo udaje się wywołać zbiorowy taniec. Przerywa to dopiero srogi i przesądny przywódca pingwinów Noa Starszy, który na dodatek skazuje głównego bohatera na wygnanie, twierdząc, że to on jest odpowiedzialny za niedobór pożywienia (swoim tańcem miał niby rozgniewać pingwiniego boga Wielkiego Pingwina).
Mambo, wraz z Lovelace’em i Amigos wybiera się w podróż mającą na celu odnaleźć prawdziwych sprawców braku ryb (które są słuszne). Odnajdują oni bazę rybaków na Antarktydzie. Mambo oddziela się od grupy i podąża za jednym ze statków, w wyniku czego trafia do ZOO.
Po trzech miesiącach w ZOO zatańczył przed zwiedzającymi, czego nie robił od trzech miesięcy, dzięki czemu ludzie go wypuszczają by zobaczyć jego zachowanie w grupie i grupy. Podobnie jak wcześniej wywołuje zbiorowy taniec pingwinów, dzięki czemu połowy w okolicach Antarktydy zostają zabronione, a on sam zostaje zaakceptowany przez inne pingwiny i przywrócony do ich grona.
Końcowe sceny filmu pokazują Władcę Pingwinów tańczącego, wraz ze swoimi wiernymi przyjaciółmi – Amigos, świętując swój triumf. Tańczący mały pingwinek widziany w ostatnim ujęciu jest dzieckiem Glorii i Mamba.
Film zadebiutował na pierwszym miejscu w Stanach Zjednoczonych (spychając tym samym na niższą pozycję dotychczasowego lidera, kolejną odsłonę przygód Bonda Casino Royale), pierwszego weekendu od premiery (17-19 listopada) zarabiając 41,6 mln $. Happy Feet utrzymywał się na pierwszym miejscu jeszcze przez trzy tygodnie. 8 marca 2007 roku dochód z wyświetlania filmu wynosił 194,9 mln $ w USA i 172,1 mln $ w pozostałych krajach, zarabiając w sumie ponad 385 mln $. Pod koniec 2006 roku, film był wyświetlany w 35 krajach.
