W 1968 ukończył studia na Wydziale Lekarskim Śląskiej Akademii Medycznej, specjalizował się w neurologii i zdrowiu publicznym. Obronił doktorat, a w 1994 habilitację na podstawie pracy pt. Zaburzenia jakościowe i ilościowe karnityny u chorych na padaczkę, przewlekle leczonych kwasem waiproinowam i innymi lekami przeciwpadaczkowymi oraz ocena przydatności podawania karnityny w przypadku jej niedoboru. 31 października 2007 został profesorem nauk medycznych. Wykładał w Śląskim Uniwersytecie Medycznym, a także na Akademii Wychowania Fizycznego im. Jerzego Kukuczki w Katowicach. Został prezesem Polskiego Towarzystwa Neurologicznego, zasiadł także w Komitecie Nauk Neurologicznych Polskiej Akademii Nauk[1].
Po studiach od 1968 do 1974 pracował w Państwowym Szpitalu Klinicznym Nr 1 w Zabrzu. Następnie do 1988 był zatrudniony w Centralnym Szpitalu Klinicznym w Katowicach. Powrócił do tej placówki w 1991 po kilkuletnim stażu naukowym w USA, kierował w niej Katedrą i Kliniką Neurologii Wieku Podeszłego. Zasiadł w Naczelnej Radzie Lekarskiej i władzach Polskiego Towarzystwa Neurologicznego. W pracy naukowej zajął się wczesną diagnostyką otępienia, chorobami naczyniowymi ośrodkowego układu nerwowego, a także chorobą Parkinsona.
Od 1980 działał w „Solidarności”, był m.in. delegatem na I Krajowy Zjazd Delegatów związku w Gdańsku. W okresie stanu wojennego organizował pomoc m.in. dla strajkujących górników z KWK Wujek i ich rodzin. Działał w duszpasterstwie akademickim w Katowicach.
.png)
