Golnica (prawy dopływ Reskiej Węgorzy)

Golnica
Kontynent

Europa

Państwo

 Polska

Struga
Źródło
Miejsce Pojezierze Ińskie
Ujście
Recypient Reska Węgorza
Współrzędne

53°33′05″N 15°31′09″E/53,551389 15,519167

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „ujście”

Golnicastruga[1] w woj. zachodniopomorskim, w powiecie łobeskim; prawobrzeżny dopływ rzeki Reskiej Węgorzy.

Golnica bierze swe źródło na południe od miasta Węgorzyna, na zachód od Jeziora Czarnego Górnego[2], na Pojezierzu Ińskim. Biegnie na północ w pobliżu Węgorzyna, gdzie przepływa przez Połchowski Staw hodowlany. Następnie przed Runowem Pomorskim skręca na zachód. Przechodzi pod linią kolejową i uchodzi do Reskiej Węgorzy od jej prawego brzegu.

Według danych regionalnego zarządu gospodarki wodnej dominującymi gatunkami ryb w wodach Golnicy są: płoć, leszcz, sandacz. Pozostałymi gatunkami ryb występującymi w jeziorze są: szczupak pospolity, okoń europejski, węgorz europejski, ukleja, lin, karaś złocisty, wzdręga[3].

W 1955 roku zmieniono urzędowo niemiecką nazwę strugi – See-Graben, na polską nazwę – Jeziorna[4]. W 2006 roku Komisja Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych w wykazie hydronimów przedstawiła nazwę Golnica[1].

Ok. 1,4 km na północ od ujścia do Reskiej Węgorzy znajduje się ujście drugiej strugi o nazwie Golnica.

Zobacz też

Przypisy

  1. a b Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 74, ISBN 83-239-9607-5.
  2. Arkusz N-33-92-A. W: Zakład Hydrografii i Morfologii Koryt Rzecznych IMGW: Rastrowa Mapa Podziału Hydrograficznego Polski. Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej, 2007-10. [dostęp 2009-08-09].
  3. Wykaz wód powierzchniowych przeznaczonych do bytowania ryb, skorupiaków i mięczaków oraz umożliwiających migrację ryb. Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Szczecinie, s. 8.
  4. M.P. z 1955 r. nr 118, poz. 1571 s. 1900