Generalne Gubernatorstwo
Getto krakowskie (oficjalnie niem. Der jüdische Wohnbezirk in Krakau – Żydowska dzielnica mieszkaniowa w Krakowie, jid. קראָקעווער געטאָ Krokewer geto) – getto dla ludności żydowskiej w Krakowie[1] utworzone w marcu 1941 roku przez niemieckie władze okupacyjne w dzielnicy Podgórze.
Przed II wojną światową Kraków zamieszkiwała ok. 68-tysięczna społeczność żydowska, jednak większość Żydów zostało zmuszonych do opuszczenia miasta w pierwszych miesiącach okupacji niemieckiej. W getcie znalazło się ponad 15 tysięcy osób. Ta liczba wzrosła później do ok. 20 tys. w związku z przesiedleniami do getta Żydów z okolicznych miejscowości.
W 1942 Niemcy przeprowadzili w getcie dwie akcje deportacyjne[2], a jego powierzchnia została zmniejszona. Zostało ono zlikwidowane w marcu 1943.
Prześladowania Żydów w Krakowie rozpoczęły się natychmiast po zajęciu Krakowa przez wojska niemieckie 6 września 1939 roku. Nałożono na nich obowiązek uczestniczenia w pracach przymusowych (wrzesień 1939), noszenia opasek z Gwiazdą Dawida (listopad 1939), zamknięto synagogi, rozpoczęto rekwirowanie majątku ruchomego i nieruchomego.
8 września 1939 Marek Bieberstein otrzymał rozkaz utworzenia w ciągu dwóch dni Rady Żydowskiej (Judenratu) wraz z nominacją na jej prezesa[3]. Rada miała odpowiadać za posłuszne i terminowe wykonywania zarządzeń władz okupacyjnych przez żydowską społeczność Krakowa[3].
Do maja 1940 z rozkazu niemieckich władz okupacyjnych zarządzono deportację Żydów z terenu miasta. Z ok. 68 tys. pozostało ok. 15 tys. pracowników żydowskich i członków ich rodzin.
Getto krakowskie zostało utworzone zarządzeniem gubernatora dystryktu krakowskiego Otto Wächtera z 3 marca 1941 roku z terminem przeprowadzki do 20 marca[4]. Zostało zamknięte 21 marca[5]. Getto powstało w części dzielnicy Podgórze, którą pierwotnie zamieszkiwało ok. 3 tys. osób[6]. Na obszarze ok. 20 hektarów znalazło się 15 ulic (lub ich części) oraz 320 domów z 3167 izbami mieszkalnymi. Do getta trafiło ponad 15 tysięcy Żydów[6]. Z kolei większość mieszkańców Podgórza, którzy musieli opuścić teren nowo utworzonego getta, wprowadziło się do pożydowskich mieszkań na Kazimierzu[7].
Dzielnica żydowska została otoczona drutem kolczastym[8]. W kwietniu 1941 polscy murarze rozpoczęli wznoszenie wokół getta wysokiego muru o półkolistych zwieńczeniach przypominających kształtem żydowskie nagrobki (macewy)[8]. Fragmenty muru getta zachowały się przy ul. Lwowskiej 27 oraz na tyłach budynku szkolnego przy ul. Limanowskiego 62.
Do getta prowadziły cztery bramy: na placu Zgody (obecnie plac Bohaterów Getta), u wylotu ul. Lwowskiej, obok na ul. Limanowskiego oraz u wylotu ul. Limanowskiego na Rynek Podgórski. Bramy do getta były strzeżone przez żandarmerię niemiecką i polską policję (tzw. policję granatową). Okna wychodzące na stronę „aryjską” zostały zamurowane. Siedziba policji żydowskiej, którą kierował Symche Spira, mieściła się przy ul. Józefińskiej 17[9]. Początkowo liczyła 40 osób, później jej stan osobowy wzrósł do ok. 200 osób[10]. Od czerwca 1941 siedziba Judenratu mieściła się przy Rynku Podgórskim 1[11].
Część Żydów pracowała poza gettem, m.in. w fabryce kabli w Płaszowie, w cegielni „Bonarka”, na lotnisku w Rakowicach, w Fabryce Emalia Oskara Schindlera i fabryce Józefa Chmielewskiego[12]. Fabryki zatrudniające Żydów funkcjonowały również w samym getcie, m.in. zakład tekstylny Juliusa Madritscha (Rynek Podgórski 2) i fabryka szkieł optycznych Roberta Dziuby (ul. Targowa 6)[13].
15 października 1941 roku na mocy zarządzenia gubernatora Hansa Franka getto stało się oficjalnie dzielnicą zamkniętą: za jej przekroczenie bez specjalnej przepustki groziła kara śmierci. Dnia 15 października 1941 roku gubernator generalny wydał rozporządzenie o karze śmierci dla Żydów opuszczających getta oraz dla Polaków udzielających im pomocy. Było to tzw. trzecie rozporządzenie o ograniczeniach pobytu w Generalnym Gubernatorstwie i odwoływało się do dekretu Adolfa Hitlera z 12 października 1939 roku. W art. I paragraf 4b karze śmierci podlegali zarówno Żydzi opuszczający getta, jak i osoby pomagające uciekinierom oraz ich ukrywające. Śmierci podlegały również osoby zachęcające do takich aktów, a usiłowanie czynu karane było tak samo jak czyn dokonany[14].
Pod koniec maja 1942 roku Niemcy przeprowadzili akcję deportacyjną ludności żydowskiej. W nocy z 31 maja na 1 czerwca 1942 funkcjonariusze gminy żydowskiej w asyście policji żydowskiej przeprowadzili kontrolę tzw. kart rozpoznawczych, która stała się pretekstem do wywiezienia ok. 5 tysięcy ludzi do obozu zagłady w Bełżcu. 20 czerwca 1942 Niemcy zarządzili zmniejszenie obszaru getta[15].
28 października 1942 przeprowadzono drugą akcję deportacyjną w wyniku której wywieziono ok. 7 tys. osób, a wiele zamordowano na miejscu[16]. W grudniu 1942 getto podzielono na dwie części: „A” przeznaczoną dla osób zdolnych do pracy oraz „B” dla bezrobotnych, osób starszych i chorych[17]. Linia graniczna przechodziła wzdłuż placu Zgody.
W dniach 13–14 marca 1943 roku Niemcy przeprowadzili akcję likwidacyjną getta. Kierował nią SS-Sturmbannführer Willi Haase. 8 tysięcy Żydów uznanych za zdolnych do pracy zostało przetransportowanych do obozu Plaszow. Około 2 tysięcy zostało zamordowanych na miejscu[18]. Wśród nich były odebrane rodzicom dzieci i chorzy ze szpitali[19]. Ciała ofiar przetransportowano do obozu Plaszow i tam pogrzebano w masowych grobach[18]. Codziennie w dawnym getcie pracowało obozowe komando robocze, którego członkowie sortowali i zabezpieczali pozostawione tam rzeczy[18].
W getcie krakowskim powstały żydowskie grupy oporu (Żydowska Organizacja Bojowa), które ze wsparciem Armii Krajowej podejmowały różne działania dywersyjne, w tym akcje zbrojne. W odróżnieniu od getta warszawskiego nie doszło tutaj do wybuchu powstania przed likwidacją getta. Wydawana była gazeta dla Żydów – „Gazeta Żydowska”.
Z ok. 70-tysięcznej społeczności żydowskiej w Krakowie wojnę przeżyło ok. tysiąc osób.
Obszar getta w 1941 był ograniczony następującymi ulicami (opis od północy, zgodnie z ruchem wskazówek zegara, nazwy współczesne):
Przez getto przebiegały dwie „aryjskie” linie tramwajowe (pogrubieniem zaznaczono ich przebieg na terenie getta):
Tramwaje pokonywały teren getta bez zatrzymywania się. Czas przejazdu przez jego teren trwał kilka minut (dwa przystanki w okresie przedwojennym). Linia nr „3” była bardziej obciążona, gdyż w „aryjskiej” części Podgórza mieściły się liczne przedsiębiorstwa, a przy ul. S. Czarnieckiego, czyli na terenie getta, siedziba sądów karnych Sądu Grodzkiego w Krakowie oraz więzienie[21].
Ponieważ tramwaje krakowskie nie miały zamalowanych na niebiesko szyb, tak jak np. w Łodzi, pasażerowie w czasie przejazdu mogli obserwować życie getta. Tramwaje „aryjskie” przejeżdżające przez krakowskie getto służyły czasami do przerzutu większych paczek z prowiantem lub innymi rzeczami, których nie dało się ze względu na wielkość przemycić podczas pieszego przechodzenia przez bramy[22]. Były one wyrzucane z jadących tramwajów w umówionych miejscach. Najbardziej dogodnym miejscem dla tego celu był prawdopodobnie odcinek na ul. Lwowskiej, pomiędzy pl. Zgody a skrzyżowaniem z ul. Józefińską – tym bardziej że według wspomnień T. Pankiewicza największy przemyt do getta szedł nocą właśnie przez bramę przy pl. Zgody[23].
Lokasi Pengunjung: 3.17.156.51