W wyniku poważnych problemów zdrowotnych, zwrócił się ku medycynie naturalnej i naukom swojego ojca. Obecnie sam praktykuje szamanizm[5][6] oraz propaguje tradycyjną tuwińską medycynę[7].
Pochodzi z rodziny tuwińskiej i w wielu swoich książkach prezentuje tradycje tego narodu. Obecnie jest przywódcą tej mniejszości w Mongolii[4].
Opisuje głównie zmieniający się świat stepów Mongolii, walkę tradycji z nadchodzącymi zmianami. Pisze powieści obyczajowe i romanse osadzone w tuwińskich i mongolskich realiach, a także poezje i eseje[5]. Nawiązuje też do dawnej historii Mongolii – czasów Czyngis-chana.
Do tej pory po polsku ukazała się jedna jego książka: Koniec pieśni – „opowieść o podwójnej tragedii: o śmierci matki, która pozostawia czwórkę dzieci i męża, który dopiero nauczył się ją kochać; i o zrozpaczonej po utracie swojego źrebięcia klaczy, która odrzuca inne, osierocone źrebię”[8].
Był wielokrotnie tłumaczony na różne języki, a jego twórczość została doceniona – otrzymał m.in. Order Zasługi Republiki Federalnej Niemiec. Przez większą część roku mieszka w Ułan Bator, kilka miesięcy spędza w Niemczech, które objeżdża z cyklami spotkań i seminariów[9]. Wystąpił w kilku filmach dokumentalnych poświęconych Tuwińcom, Mongolii, swoim książkom i szamanizmowi[10].