Ojcem Fryderyka był Herman książę Hohenzollern-Hechingen (1751-1810). Jego matką była Maximilienne Albertine Jeanne księżniczka de Gâvre (1753-1778). Następca tronu został ochrzczony w katedrze Namur w dzisiejszej Belgii.
W 1790 r. Fryderyk został wysłany na naukę w poważanej szkole Hohe Karlsschule w Stuttgarcie, znanej ze swego wojskowego drylu. Fryderyk Schiller uczył się w niej krótko przed księciem Fryderykiem. Po studiach na licznych niemieckich uniwersytetach Fryderyk został przedstawicielem przy Radzie dworskiej Rzeszy w Wiedniu.
Kariera dyplomatyczna i małżeństwo
Następca tronu Fryderyk prowadził już od młodych lat trudne negocjacje dyplomatyczne. W 1800 r. uzyskał od cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego, że tytuł Księcia Rzeszy będzie przysługiwał także aktualnemu następcy tronu i prawo to będzie obowiązywało także jego potomków. Pomimo ciasnych więzi z Habsburgami osiągnął w negocjacjach z Francją, że księstwo zostanie zwolnione z wysokich kontrybucji.
W 1801 r. ojciec wysłał go do Paryża z misją uzyskania zadośćuczynienia za utracone dobra w Holandii. Spowinowacona z Fryderykiem księżna Amalie von Hohenzollern-Sigmaringen, poznała go z ówczesnym konsulem Napoleonem Bonaparte, jego żoną Józefiną de Beauharnais i z francuskim ministrem spraw zagranicznych Talleyrandem. W 1803 rzeczywiście otrzymało księstwo jako zastępstwo za stracone po pokoju w Lunéville włości klasztory Stetten i St. Luzen oraz Rangendingen i majątek Hirschlatt.
W 1805 rozstała się z nim żona Paulina, jednak nie doszło do rozwodu. Paulina urodziła pozamałżeńską córkę Marię Wilson. Ojcem dziewczynki był Louis Victor Mériadec de Rohan (1766-1846), mąż siostry Pauliny – Wilhelminy Żagańskiej. Wspólny syn, następca tronu Konstantyn, został zabrany Paulinie i oddany opiekunce.
Po wejściu księstwa do Związku Reńskiego w 1806 Fryderyk walczył jako oficer Napoleona. Początkowo był adiutantem brata Napoleona Hieronima Bonaparte. W 1806 r. oblegał on twierdzę Głogów, a później rodzinne miasto swojej żony Żagań. Jego ojciec książę Hermann ogłosił święto dziękczynne „za postępy napoleońskiej armii”. W 1809 r. został Fryderyk adiutantem króla Neapolu Joachima Murata, męża siostry Napoleona Karoliny Bonaparte. Podczas inwazji na Rosję w 1812 r. odniósł Fryderyk ciężkie rany, z których nigdy całkiem nie wyzdrowiał.
Weteran wojenny
Nowy Zamek w Hechingen
Po śmierci swojego ojca Fryderyk został w 1810 r. księciem Hohenzollern-Hechingen. W ostatnim momencie zdołał po bitwie pod Lipskiem wystąpić ze Związku Reńskiego i przejść na stronę koalicji antyfrancuskiej. Na kongresie wiedeńskim w 1815 r. stało więc księstwo po stronie zwycięzców i otrzymało od Francji reparacje wojenne, które zostały wydane przez księcia na budowę Nowego Zamku w Hechingen. Księstwo Hohenzollern-Hechingen przystąpiło do Związku Niemieckiego i było kierowane rozważnie, pomimo wysokiego długu, przez księcia Fryderyka. Jego syn Konstantyn musiał, z powodu złego stanu zdrowia ojca, już wtedy włączać się w działalność rządu.
16 lipca 1819 książę Fryderyk spotkał się z późniejszym królem pruskim Fryderykiem Wilhelmem IV w ruinach zamku Hohenzollern. W swoim liście z 17 marca 1820 r. wyraził prośbę, by Fryderyk Wilhelm IV porozmawiał o odbudowie zamku z urzędującym królem Fryderykiem Wilhelmem III. Początkowo zostały przygotowane jedynie romantyczne ruiny. Fryderyk Wilhelm IV zrealizował pomysł pełnej odbudowy dopiero dwadzieścia lat później.
Książę cierpiał zarówno z powodu ran wojennych, jak i z powodu nieszczęśliwego małżeństwa z Pauliną, które trwało tylko na papierze. W liście do księcia Karola von Hohenzollern-Sigmarignen z roku 1825 pisał: „Tak, mój przyjacielu, cierpię bardzo, bardzo, zarówno z upadku mego ciała, jak i całkowitego rozdarcia umysłu, ale cicho, cicho o tym”. Fryderyk wyjeżdżał czasami do Baden na kuracje.
Mecenas sztuki i reformator
zamek Lindich pod Hechingen
Syn Fryderyka Konstantyn ożenił się 22 maja 1826 r. z pobożną Eugenią de Beauharnais – wnuczką Józefiny. Stary książę rezydował w miesiącach letnich w położonym pod miastem zamku Lindich, gdzie zapraszał znanych szwabskich poetów jak Ludwig Uhland czy Justinus Kerner. Ponieważ Nowy Zamek nie mógł być ukończony z braku środków, wykorzystywał Fryderyk w miesiącach zimowych leżący naprzeciwko stary budynek biurowy zwany starym zamkiem. Następca tronu Konstantyn i synowa Eugenia zajęli willę Eugenia.
W roku 1833 wydał książę Fryderyk Ogólny regulamin szkolny. W roku 1835 wydał nowe rozporządzenie o samorządzie miejskim. Urzędnika miejskiego i pisarza miejskiego miał odtąd mianować książę. Burmistrz i rada miejska mieli być wybierani. Rada ze swego grona wyznaczała miejskiego księgowego, celnika i miejskiego architekta. Nieco później nowe prawo wyborcze uregulowało Landesdeputation, pierwszy organ reprezentujący lud w księstwie.
Fryderyk był uznawany za „bardzo prostego w całym swoim życiu, o głębokim humanizmie i wyższym naukowym wykształceniu”[1]. W ostatnich latach życia zdrowie księcia pogarszało się coraz bardziej. Pełna oddania Eugenia pielęgnowała swego teścia do jego śmierci 13 września 1838 roku na zamku Lindich. Fryderyk przeżył 62 lata.
.JPG)
.JPG)