PROFILPELAJAR.COM

Frankie Laine
	; Laine (1954)
Imię i nazwisko	Francesco Paolo LoVecchio
Data i miejsce urodzenia	30 marca 1913 ; Chicago
Data i miejsce śmierci	6 lutego 2007 ; San Diego
Gatunki	jazz, pop tradycyjny, rhythm and blues, country, gospel, folk, easy listening
Zawód	piosenkarz, kompozytor, aktor
Aktywność	1932–2007
Wydawnictwo	Mercury, Philips, Columbia, Capitol, ABC, Amos, Score
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Frankie Laine, właśc. Francesco Paolo LoVecchio^[1]^[2]^[3] (ur. 30 marca 1913 w Chicago, zm. 6 lutego 2007 w San Diego^[2]^[3]) – amerykański piosenkarz pochodzenia włoskiego, był popularny w latach 50.

Był synem Giovanniego i Cresenzii Lo Vecchio (z d. Salerno), emigrantów z Sycylii.

W latach 40., występował w hollywoodzkich zespołach muzycznych, zauważony przez Hoagy’ego Carmichaela, rozpoczął błyskawiczna karierę. Występował w radiu, nagrywał piosenki do filmów wytwórni Columbia, pojawiał się w telewizji. Pierwszym wylansowanym przez Laine’a przebojem, była piosenka „That’s My Desire”. Wylansował również tytułową piosenkę do legendarnego filmu „W samo południe” z Garym Cooperem.

Największe triumfy Laine święcił jednak nie w Stanach Zjednoczonych, a w Wielkiej Brytanii, gdzie wprowadził na 1. miejsce brytyjskiej listy przebojów cztery piosenki, w tym będący w zestawieniu przez 18 tygodni w 1953 roku „I Believe”, co do dziś (stan na 2007 rok) stanowi niepobity rekord. W latach 1953–1954 Laine’a ogłoszono najwybitniejszą osobowością muzyczną.

Echem jego wielkiej popularności jest fragment piosenki Leonarda Cohena „Memories”: Frankie Lane, he was singing Jezebel / I pinned an Iron Cross to my lapel / I walked up to the tallest and the blondest girl.

Karierę zakończył definitywnie w 1960 roku, z liczbą 21 złotych płyt, sprzedając na świecie około 100 mln nagrań^[4].

Zmarł po operacji biodra w San Diego, o czym poinformował jego wieloletni producent Jimmy Martino^[3].