Opinia kpt. Sakowskiego sporządzona przez ppłk. Franciszka Sobolę 29 października 1932, stanowiąca załącznik do konceptu wniosku do Prokuratora przy Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr I w Warszawie „o przeprowadzenie śledztwa przeciwko kpt. Sakowskiemu Franciszkowi w załączonej sprawie”
13 sierpnia 1914 wstąpił do oddziałów strzeleckich[1]. Do 6 grudnia 1914 służył jako szeregowiec w 4. kompanii III batalionu 1 pułku piechoty Legionów Polskich[1]. Walczył między innymi w kampanii kieleckiej, pod Nowym Korczynem, Laskami i na Podhalu[1]. Ranny pod Limanową 6 grudnia 1914, po czym wzięty do niewoli, uwolniony został podczas dalszych działań i przesunięcia linii frontowej na wschód[1]. 28 lipca 1915 przebywał w Szpitalu Czerwonego Krzyża w Nowym Sączu[4]. Leczył się do 15 marca 1916[1]. Od 16 marca do 28 czerwca 1916, po rekonwalescencji, wykazany w Stacji Zbornej LP w Budapeszcie[1]. Dalszą służbę pełnił w kompanii uzupełniającej w Kozienicach (29 czerwca – 3 lipca 1916)[1]. Od 4 lipca do 25 listopada 1916 w 4. kompanii VI baonu 7 pułku piechoty i 1 pp[1]. 1 września 1916 mianowany starszym szeregowcem, a z dniem 18 maja 1917 awansowany na kaprala[1]. Odnotowany następnie w Powiatowym Urzędzie Zaciągu w Wieluniu[1]. Od 26 czerwca do 15 października 1917 służył w 5. kompanii II baonu 1 pp[1]. Następnie od 16 października do 20 listopada 1917 przebywał na froncie włoskim i po trzymiesięcznym pobycie w Lublanie powrócił do służby w Polskim Korpusie Posiłkowym w Bolechowie (do 10 lutego 1918)[1].
W końcowym okresie I wojny światowej organizował i prowadził działalność w Polskiej Organizacji Wojskowej w Sokołowie, zostając komendantem miejscowym tej organizacji[1]. Od 4 grudnia 1918 do 29 kwietnia 1919 dowodził plutonem 2. kompanii 17 pułku piechoty[1]. Na froncie przebywał od 17 stycznia do końca kwietnia 1919[1]. Od 30 kwietnia do 20 maja 1919 był chory na tyfus, a następnie urlopowany[1]. Od 11 marca do 8 maja 1920 był dowódcą plutonu 1. kompanii 17 pp[1].
Od 16 stycznia 1921 do września 1939 pełnił służbę w Biurze Kapituły Orderu Virtuti Militari, początkowo przy Kancelarii Cywilnej Naczelnika Państwa[1][5][6], a później w Biurze Inspekcji Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych na stanowisku pomocnika szefa biura[7]. Obowiązki służbowe łączył z funkcją kierownika Biura Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości[8].
1 kwietnia 1921 został awansowany na chorążego[1]. 12 stycznia 1923 prezydent RP mianował go podporucznikiem w korpusie oficerów piechoty z równoczesnym wcieleniem z dniem 1 grudnia 1922 do 10 pułku piechoty w Łowiczu[9]. Później został formalnie przeniesiony do rezerwy i jako oficer rezerwy 10 pp zatrzymany w służbie czynnej[10]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu podporucznika rezerwy ze starszeństwem z 1 grudnia 1922 i 2. lokatą w korpusie oficerów administracji, dział kancelaryjny[11]. 23 sierpnia 1924 został przemianowany z dniem 1 lipca 1924 na oficera zawodowego w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 grudnia 1922 i 1. lokatą w korpusie oficerów administracji, w dziale kancelaryjnym[12][13]. 10 lutego 1925 prezydent RP awansował go z dniem 1 stycznia 1925 na porucznika w korpusie oficerów administracji, dział kancelaryjny, ze starszeństwem z 1 grudnia 1924 i 1. lokatą[14]. 31 października 1925 prezydent RP zatwierdził zmianę jego starszeństwa w liście oficerów zawodowych z 1 grudnia 1924 i 1. lokatą na 1 czerwca 1921 i 3. lokatę[15]. 17 grudnia 1931 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1932 stopień kapitana w korpusie oficerów piechoty i 63. lokatę[16][17].
20 września 1939, po przekroczeniu granicy z Rumunią, został internowany w Târgoviște[1]. Po ucieczce dotarł do Francji i został przydzielony do Stacji Zbornej Oficerów w obozie Carpiagne (franc. Camp de Carpiagne)[1]. Po ewakuacji do Anglii był oficerem informacyjnym w 20 i 19 Batalionie Kadrowym Strzelców[1]. 15 października 1943 gen. broni Kazimierz Sosnkowski powołał go na stanowisko sekretarza Kapituły Orderu Wojennego VM[1]. Do śmierci pełnił służbę w Oddziale Ogólnym Sztabu Głównego[2]. Zmarł nagle 29 grudnia 1945[2] w Haselünne, w Dolnej Saksonii[1]. Został pochowany na tamtejszym cmentarzu katolickim[18].
Był żonaty z Marią Sidor, z którą miał syna Antoniego ps. „Mietek” (1922–1944), podporucznika piechoty, dowódcę plutonu 1. kompanii Batalionu „Parasol”[1][19].
