Franciszek Hugo Sobolta[1] (ur. 1 kwietnia 1898 w Krakowie, zm. 21 czerwca 1963 w Heidelbergu) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 1 kwietnia 1898 w Krakowie, w rodzinie Józefa i Janiny z Paszkowskich[2][3]. Uczył się w gimnazjum w Chyrowie, szkole realnej w Krakowie. Podczas I wojny światowej służył w Legionach Polskich w szeregach 1 pułku piechoty w składzie I Brygady. Był dowódcą plutonu. Po kryzysie przysięgowym wcielony do c. i k. armii.
U kresu wojny i odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej oraz w III powstaniu śląskim. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4][5]. W 1923, 1924 był oficerem 1 pułku piechoty Legionów, pełniąc funkcję komendanta składnicy wojskowej[6][7], a także dowódcy II batalionu w kolejnych latach. Został awansowany do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928[8]. W 1928 był dowódcą II batalionu w 21 pułku piechoty[9]. Od 1930 do 1933 służył jako oficer do zleceń ministra spraw wojskowych oraz pełnił funkcję szefa samodzielnego referatu personalnego w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych[10]. W tym czasie został awansowany do stopnia podpułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932[11]. Sprawował stanowisko szefa Biura Kapituły Orderu Wojennego „Virtuti Militari”. Od 1 stycznia 1934 był zastępcą dowódcy 36 pułku piechoty. Później był dowódcą 61 pułku piechoty w Bydgoszczy.
Po wybuchu II wojny światowej w okresie kampanii wrześniowej dowodził bydgoskim pułkiem. 15 września 1939 został ranny i wzięty przez Niemców do niewoli. Był osadzony w obozie jenieckim Murnau. U kresu wojny odzyskał wolność. Od 1 sierpnia 1945, działając w strukturze Polskiej Misji Wojskowej w Niemczech, był komendantem obozu byłych jeńców polskich w Stuttgarcie. Pod koniec 1945 przeniesiony do Polskiego Ośrodka Wojskowego w Mannheim-Käfertal, gdzie organizował Polskie Kompanie Wartownicze przy 7 Armii amerykańskiej. Pełnił stanowiska dowódcy batalionu, szefa Polskiej Sekcji Łącznikowej, szefa Głównej Sekcji Łącznikowej. Od 1 marca 1947 służył w stopniu pułkownika funkcyjnego po mianowaniu władz Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Później kierował zarządem Związku Byłych Wartowników.
Zmarł 21 czerwca 1963 w Heidelbergu. Został pochowany w kwaterze polskiej na cmentarzu w Mannheim.
Od 3 grudnia 1930 jego żoną była Zofia Maria Saba z Wendrowskich 1° v. Soboltowa, 2° v. Rachwalska (1914–1974), rzeźbiarka, scenograf[12], z którą miał syna Rafała (ur. 16 stycznia 1934)[13].
Ordery i odznaczenia
Przypisy
- ↑ W 1935 dokonano zmiany imienia z Franciszek na Franciszek Hugo. Stwierdzenia. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 8, s. 56, 1 czerwca 1935.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Brzoza 2000 ↓, s. 602–604.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 413.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 357.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 125.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 121.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 182.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 37.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 419.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 25.
- ↑ Ewa Soboltowa-Rachwalska, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2022-09-15] .
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 156, poz. 227.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 632.
- ↑ Kronika. Odznaczenie stryjanina. „Echo Karpackie”, s. 3, Nr 62 z 9 grudnia 1928.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, po. 89f.
- ↑ a b c d Na podstawie fotografii [1].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1929, s. 239.
Bibliografia
