Uzyskał wykształcenie w seminarium nauczycielskim[1]. W okresie zaboru austriackiego w ramach autonomii galicyjskiej od 1912 pracował w szkolnictwie[4]. Został nauczycielem szkół powszechnych. Jako kwalifikację zawodową posiadał egzamin kwalifikacyjny[4]. Posiadał uprawnienia do nauczania w szkołach 7-klasowych oraz w szkołach średnich[13]. Podjął pracę w męskiej Szkole Ludowej im. Franciszka Józefa I[14].
W trakcie I wojny światowej w 1917 i w 1918 przebywał na ziemi rosyjskiej[15]. W Kazaniu wstąpił do PPS i został wcielony do milicji ludowej (czerwonej), w szeregach której uczestniczył w działaniach ochronnych i patrolowych oraz brał udział w walkach z białogwardzistami i kontrrewolucją[15]. Podczas rewolucji październikowej służył w oddziałach zbrojnych Armii Czerwonej[15]. Pod koniec 1918 w czasie odzyskania niepodległości przez Polskę powrócił do Sanoka i w niepodległej II Rzeczypospolitej kontynuował pracę w sanockiej szkole[15]. Pracował w swojej dawnej placówce, przemianowanej na Szkołę Męską nr 2 im. Króla Władysława Jagiełły[5][16][4][17] (obie szkoły działały w budynku późniejszego II Liceum Ogólnokształcącego w Sanoku). Prowadził zajęcia z ćwiczeń cielesnych (gimnastyki), prowadził chór szkolny. Po otrzymaniu zezwolenia od Kuratorium Okręgu Szkolnego Lwowskiego w roku szkolnym 1929/1930 został także nauczycielem w Państwowym Gimnazjum Męskim w Sanoku, gdzie prowadził zajęcia gry i zabawy ruchowe[18]. Przed 1939 pracował także w Szkole Handlowej w Sanoku (później Prywatne Koedukacyjne Gimnazjum Kupieckie Związku Nauczycielstwa Polskiego w Sanoku), prowadząc zajęcia wychowania fizycznego, gimnastyki i śpiewu[19][20][21]. W okresie II RP był członkiem Związku Nauczycielstwa Polskiego[22][23]. Uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z 1937 został uznany przynależnym do gminy Sanok[5]. Po wybuchu II wojny światowej 1939 podczas okupacji niemieckiej działał w ramach tajnego nauczania w Sanoku od 1 września 1942 do 31 sierpnia 1943, realizując program nauki gimnazjalnej[15][24]. Po nadejściu frontu wschodniego w drugiej połowie 1944 podjął pracę nauczyciela w Sanoku[25]. W 1953 przeszedł na emeryturę[25].
Był aktywnym działaczem społecznym w Sanoku[26]. Na przełomie 1918/1919 był jednym z założycieli Koła „Bieszczady” Polskiego Towarzystwa Łowieckiego w Sanoku[27], działał jako jeden z reaktywujących to gremium w 1946, będąc jednym z założycieli Koła Łowieckiego nr 1, od 1954 pod nazwą „Bieszczady”[28]. 2 marca 1927 zasiadł w komisji rewizyjnej Towarzystwa Pszczelniczo-Ogrodniczego i Miłośników w Sanoku[29]. Organizował sferę sportową w Sanoku, należał do grup artystycznych, występował w programach estradowych[14][30]. Był działaczem sanockiego gniazdaPolskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” (1920, 1921, 1922, 1924, 1939) oraz zaangażował się także w próbę reaktywacji „Sokoła” w 1946[31][32][33][14]. W latach 20. i 30. pełnił funkcje wydziałowego oraz naczelnika wydziału[34], a w 1946 został członkiem zarządu sanockiego „Sokoła”[35]. Był członkiem wspierającym Katolicki Związek Młodzieży Rękodzielniczej i Przemysłowej w Sanoku, zasiadł w jego Radzie Opiekuńczej oraz prowadził zajęcia z gimnastyki dla młodzieży ze związku[36]. W 1933 został wybrany członkiem zarządu sanockiego oddziału Polskiego Czerwonego Krzyża[37]. W 1936 został wyznaczony na opiekuna młodzieży przez zarząd oddziału sanockiego kołaPolskiego Towarzystwa Tatrzańskiego[38]. W 1936 został członkiem sanockiego komitetu Zjazdu Górskiego zorganizowanego w sierpniu 1936 w Sanoku[39]. Po II wojnie był organizatorem i kierownikiem oddziału powiatowego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci w Sanoku (jego następcami byli Wacław Machnik, Roman Daszyk)[40]. Od 1953 do 1955 był nauczycielem przedmiotów ogólnokształcących w szkołach mechanicznych w Sanoku[41].
Grobowiec rodziny Moszoro w SanokuOgródek jordanowski w Sanoku (2012)
Został harcerzem. Od 1932 do 1938 był odpowiedzialny za gromady zuchowe w Hufcu ZHP Sanok[42]. W strukturze sanockiego hufca pełnił stanowisko pierwszego namiestnika zuchowego. Opiekował się również drużynami harcerskimi. Sprawował funkcję komendanta reprezentacji sanockiego hufca na Zlot Harcerstwa Polskiego w Spale w terminie od 11 do 25 lipca 1935 zorganizowanego na jubileusz 25-lecia istnienia skautingu polskiego. Po zakończeniu wojny współorganizował ruch harcerski w Sanoku. Jesienią 1945 w stopniu harcerza orlego został mianowany przez Komendę Chorągwi w Rzeszowie na stanowisko hufcowego w Sanoku (wówczas działali tam również Czesław Borczyk, Józef Pohorski, Leszek Kril-Nartowski)[43][44][45]. Funkcję pełnił do 1946. W latach powojennych pracował na stanowisku powiatowego instruktora wychowania fizycznego w Sanoku[46].
W okresie PRL był członkiem komitetu blokowego w Sanoku (za tę działalność wyróżniony dyplomem w 1961 i nagrodą w 1966)[47]. W listopadzie 1956 został zastępcą przewodniczącego obwodowej komisji wyborczej nr 5 w Sanoku[48]. Dzięki staraniom Franciszka Moszoro został utworzony ogródek jordanowski w sanockiej dzielnicy Śródmieście[49]. Działał w sanockim oddziale Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej[50]. Otrzymał stopień wojskowy plutonowego[1].
W Sanoku zamieszkiwał przy ulicy Fryderyka Szopena pod numerem 20[51][52], a do końca życia pod numerem 32[6] (według stanu z 1931 był także właścicielem domu przy ul. Szkolnej 6[53]). 10 czerwca 1922 w Sanoku poślubił Janinę Annę Stelczyk (ur. 1898[3], zm. 1936[54]). Później jego żoną została Maria z domu Lorber (1909–1975), która także była nauczycielką, sprawowała stanowisko dyrektora Technikum Ekonomicznego w Sanoku[55][56][57][6][58]. Mieli córkę Barbarę. Franciszek Moszoro zmarł 23 maja 1977 w Sanoku[59][1]. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku (sektor 9 dzielnica 1-29-3)[60].
Po latach były uczeń sanockiego gimnazjum ks. Zdzisław Peszkowski przychylnie wyraził się o Franciszku Moszoro jako pedagogu i harcerzu[7].
Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi (11 listopada 1936, „za zasługi na polu pracy pedagogicznej, oświatowej i społecznej”)[61]
Odznaka „Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego” (27 lipca 1974)[1]
↑Wojciech Sołtys: Dwuletnia Szkoła Handlowa – Gimnazjum Kupieckie (1925–1939). W: Księga pamiątkowa szkół ekonomicznych w Sanoku 1925-1995. Sanok: 1995, s. 16–17. ISBN 83-903469-0-7.
↑Edward Zając, Oświata i szkolnictwo. Życie kulturalne. Szkolnictwo podstawowe i średnie. Nauczycielski ruch związkowy, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, [w:] Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 568.
↑Wojciech Sołtys: Dwuletnia Szkoła Handlowa – Gimnazjum Kupieckie (1925–1939). W: Księga pamiątkowa szkół ekonomicznych w Sanoku 1925–1995. Sanok: 1995, s. 22–23, 25, 42. ISBN 83-903469-0-7.
↑Grono pedagogiczne w okresie 1925–1939. W: Księga pamiątkowa szkół ekonomicznych w Sanoku 1925-1995. Sanok: 1995, s. 310. ISBN 83-903469-0-7.
↑Edward Zając, Oświata i szkolnictwo. Życie kulturalne. Szkolnictwo podstawowe i średnie. Nauczycielski ruch związkowy, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, [w:] Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 573.
↑Edward Zając, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939. Oświata i szkolnictwo. Życie kulturalne. Szkolnictwo podstawowe i średnie. Nauczycielski ruch związkowy. Związek Nauczycielstwa Polskiego [w:] Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 580.
↑Wojciech Sołtys: Dwuletnia Szkoła Handlowa – Gimnazjum Kupieckie (1925–1939). W: Księga pamiątkowa szkół ekonomicznych w Sanoku 1925–1995. Sanok: 1995, s. 16. ISBN 83-903469-0-7.
↑Edward Zając, Oświata i szkolnictwo. Życie kulturalne. Organizacje o charakterze gospodarczym, społecznym, kulturalnym i sportowym w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, s. 609.
↑Paweł Sebastiański, Bronisław Kielar: Wykazy członków Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. W: 125 lat sanockiego „Sokoła” 1889–2014. Sanok: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Sanoku, 2014, s. 151, 154, 156, 159. ISBN 978-83-939031-1-5.
↑Grono pedagogiczne. W: Stanisław Dydek: Zespół Szkół Mechanicznych w Sanoku 1946–1996. Brzozów: Oficyna Wydawniczo-Reklamowa „Edytor” w Brzozowie, 1997, s. 217. ISBN 83-87450-00-6.
↑Andrzej Brygidyn, W latach powojennych. Życie polityczne. Kształtowanie się lokalnych struktur polityczno-administracyjnych, [w:] Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, s. 767.
↑Władysław Stachowicz. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950–1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, s. 151, 182, 205, 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN1731-870X.
↑Władysław Stachowicz. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950–1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, s. 156, 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN1731-870X.
↑K. Mogilany. Z historii Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej. 40 lat w służbie człowieka. Mikołaj Szwan. „Tygodnik Sanocki”. Nr 29, s. 8, 17 lipca 1998.
↑Akta miasta Sanoka. Wykaz ulic i mieszkań w mieście Sanoku 1931 r. (zespół 135, sygn. 503). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 79.
↑Alicja Wolwowicz: Dzieje szkoły w zarysie (1945–1995). W: Księga pamiątkowa szkół ekonomicznych w Sanoku 1925–1995. Sanok: 1995, s. 68. ISBN 83-903469-0-7.
↑Marek Boczar: Sylwetki nauczycieli z długoletnim stażem. W: Księga pamiątkowa szkół ekonomicznych w Sanoku 1925–1995. Sanok: 1995, s. 273–274. ISBN 83-903469-0-7.
Związek Bojowników o Wolność i Demokrację. Oddział w Sanoku. Deklaracje i karty ewidencyjne członków zwyczajnych M Mila-Myrdał 1963-1989, AP Rzeszów – O/Sanok (zespół 659, sygn. 80). s. 1-203.
.jpg)
