Frances Helen Dafoe, po mężu Melnik, następnie Bogin (ur. 17 grudnia 1929 w Toronto, zm. 23 września 2016 tamże) – kanadyjska łyżwiarka figurowa startująca w parach sportowych z Norrisem Bowdenem. Wicemistrzyni olimpijska z Cortina d'Ampezzo (1956)[1] i uczestniczka igrzysk olimpijskich w Oslo (1952)[2], dwukrotna mistrzyni (1954, 1955) i dwukrotna wicemistrzyni świata (1953, 1956), dwukrotna mistrzyni Ameryki Północnej (1953, 1955), 4-krotna mistrzyni Kanady w parach sportowych (1952–1955). W parze z Bowdenem występowali także w konkurencji par tanecznych na zawodach krajowych zostając mistrzami Kanady 1952.
W 1954 roku Dafoe i Bowden zostali pierwszą kanadyjską parą sportową, która wywalczyła tytuł mistrzów świata[3].
Zakończyli karierę amatorską w 1956 roku po mistrzostwach świata w Garmisch-Partenkirchen[4].
Biografia
Dafoe i jej przyszły partner sportowy Norris Bowden byli przyjaciółmi w dzieciństwie[5]. Ich rodzice spędzali wakacje w tym samym domku letniskowym Rowntree Beach w latach 30. i 40. XX w., a jak się później okazało Frances i Norris w czasie swoich pobytów zajmowali ten sam pokój[5]. Rodzina Dafoe wynajmowała domek w sierpniu, a Bowdenowie w lipcu[5]. Jej matka uczęszczała do tej samej szkoły co ojciec Norrisa, Harry Bowden w Rosedale przez co obie rodziny utrzymywały przyjacielskie relacje[5].
Miała brata Williama[5].
Po zakończeniu kariery łyżwiarskiej w 1956 roku pracowała jako projektantka kostiumów[6]. Projektowała kostiumy łyżwiarskie, kostiumy na zlecenia telewizji oraz na występy teatralne i baletowe[7]. Przez blisko 40 lat pracowała jako kostiumograf dla CBC[6]. Dafoe zaprojektowała także 650 kostiumów dla występujących na ceremonii zamknięcia Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1988 w Calgary[7]. Później rozpoczęła pracę sędziego na zawodach łyżwiarskich, co było opóźnione z dwóch powodów. Po pierwsze ze względu na zawieszenie ze strony Kanadyjskiego Związku Łyżwiarstwa Figurowego[7]. Po drugie ze względu na jej byłego partnera sportowego Norrisa Bowdena, który już pracował jako sędzia, a były duet nie mógł jednocześnie sprawować tej roli na poziomie światowym[7]. Dafoe uważała, że starszy od niej Bowden powinien jako pierwszy mieć szansę na wykonywanie tej pracy[3]. Aby zostać sędzią, musiała zdać egzamin z konkurencji par sportowych, jednak kilka dni przed egzaminem otrzymała telefon od Kanadyjskiego Związku Łyżwiarstwa Figurowego (CFSA), że nie znają innej osoby, która wiedziałaby o tej konkurencji więcej od niej, dlatego zaproponowano jej, żeby sama ułożyła egzamin[3]. Dafoe stworzyła test, który później zdała, ale pomimo tego kanadyjska federacja stwierdziła, że nie ma wystarczającego doświadczenia, żeby sędziować na igrzyskach olimpijskich 1984 w Sarajewie[3]. Federacja zmieniła zdanie dwa tygodnie po igrzyskach i zaproponowano jej sędziowanie na mistrzostwach świata 1984[3]. Dafoe przyznała później, że przyjęła propozycję, ponieważ uważała, że jej rodacy Barbara Underhill i Paul Martini zostali niesprawiedliwie ocenieni na igrzyskach. Jako jedna z dwóch sędziów przyznała im pierwsze miejsce w programie krótkim licząc się z tym, że jej sędziowanie może zostać potraktowane jako stronnicze. W programie dowolnym wszyscy sędziowie (oprócz tych z ZSRR i NRD) przyznali im pierwsze miejsce[3]. Dafoe sędziowała też m.in. na igrzyskach olimpijskich 1994[7].
Osiągnięcia
Z Norrisem Bowdenem
Pary sportowe
Pary taneczne
Nagrody i odznaczenia
- Skate Canada Hall of Fame – 1993[6]
- Order Kanady (III klasa – Członek) – 1991[8]
- Order Ontario – 1990[5]
- Canadian Olympic Hall of Fame – 1958[6]
- Canada's Sports Hall of Fame – 1955[6]
Przypisy
Bibliografia
Identyfikatory zewnętrzne:
