Absolwentka wydziału nauk politycznych Uniwersytetu Florenckiego. Pracowała jako nauczycielka historii i filozofii w szkołach średnich[1]. Przystąpiła do Chrześcijańskiej Demokracji. Działaczka organizacji związkowych i kobiecych, kierowała też magazynem „Donna e società”[1]. W 1968 została wybrana w skład Senatu. Pięciokrotnie z powodzeniem ubiegała się o reelekcję, wchodząc w skład wyżej izby włoskiego parlamentu do 1992 jako senator V, VI, VII, VIII, IX i X kadencji[2].
Między 1976 a 1982 była podsekretarzem stanu w resorcie edukacji w ośmiu gabinetach. Od grudnia 1982 do lipca 1987 pełniła funkcję ministra edukacji w czterech rządach, którymi kierowali Amintore Fanfani i Bettino Craxi[3]. Gdy w połowie lat 90. doszło do rozpadu chadecji, dołączyła do Włoskiej Partii Ludowej[1].
