Film przedstawiający rekonstrukcję historyczną zajęcia fortu przez żołnierzy radzieckich[2]
Zbudowany został w latach 1887–1890 w drugim etapie budowy twierdzy fortowej[5]. Fort otrzymał nazwę Strotha na cześć Karla von Strotha (do 1902 nazwę tę nosił Nadszaniec IV Strotha). W 1931 zmieniono patronów na polskich, Fort VIIa otrzymał imię generała Zygmunta Zielińskiego.
Po II wojnie światowej fort był użytkowany przez wojska lotnicze. Mieścił się w nim tajny Zapasowy Węzeł Łączności[6]. Następnie obiekt został sprzedany prywatnej firmie[3][6].
Dojazd do fortu drogą forteczną (ul. Marcelińska) i drogą rokadową (ul. Bułgarska)[8]. W okolicy osiedle domków jednorodzinnych, Lasek Marceliński, hale i budynki biurowe (m.in. wieżowiec PGK Centrum II, d. zakłady WZT Teletra).
Kaponiery były połączone poterną biegnącą pod fosą.
Przebudowy
W latach 1913–1914 na przeciwskarpie zbudowano dwa betonoweschrony oraz przemurowano niektóre wejścia[9]. We wrześniu 1939 roku wybudowano dwa betonowe schrony oraz dwa pancerne stanowiska obserwacyjne ze stalowo-betonową kopułą[9].
Jacek Biesiadka: Twierdza Poznań. O fortyfikacjach miasta Poznania w XIX i XX wieku.. Poznań: 2006.Sprawdź autora:1.
Jarosław Hutyra. Fort VIIa w Poznaniu i jego wykorzystanie - Geneza i działalność Biura Meteorologicznego Dowództwa Wojsk Lotniczych w Poznaniu w latach 1967-1990. „Wojskowość – bezpieczeństwo – wychowanie. Księga jubileuszowa profesora Lecha Wyszczelskiego w 70. rocznicę urodzin”. t. II, s. 197-201, 2012. (pol.).Sprawdź autora:1.
