Filipinomysz rdzawa

Filipinomysz rdzawa
Apomys aurorae
Heaney, Balete, Rickart, Alviola, M.R.M. Duya, M.V. Duya, Veluz, VandeVrede & Steppan, 2011
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

gryzonie

Podrząd

Supramyomorpha

Infrarząd

myszokształtne

Nadrodzina

myszowe

Rodzina

myszowate

Podrodzina

myszy

Plemię

Hydromyini

Rodzaj

filipinomysz

Podrodzaj

Megapomys

Gatunek

filipinomysz rdzawa

Synonimy
  • Apomys (Megapomys) aurorae Heaney, Balete, Rickart, Alviola, M.R.M. Duya, M.V. Duya, Veluz, VandeVrede & Steppan, 2011[1]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Systematyka w Wikispecies

Filipinomysz rdzawa[3] (Apomys aurorae) – gatunek ssaka z podrodziny myszy (Murinae) w obrębie rodziny myszowatych (Muridae), występujący endemicznie na Filipinach.

Taksonomia

Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 2011 roku amerykańsko-filipiński zespół zoologów (Amerykanie – Lawrence R. Heaney, Eric A. Rickart, Lawren VandeVrede i Scott J. Steppan oraz Filipińczycy – Danilo S. Balete, Phillip A. Alviola, Mariano Roy M. Duya, Melizar V. Duya i M. Josefa Veluz) nadając mu nazwę Apomys (Megapomys) aurorae[1]. Holotyp pochodził z obszaru 2 km na południe, 2 km na zachód od szczytu Mingan (15°27′52,4″N 121°23′03,2″E/15,464560 121,384210), na wysokości 1305 m n.p.m., w gminie Dingalan, w prowincji Aurora, na wyspie Luzon, w Filipinach[1][4]. Holotyp (o numerze 190812 FMNH) stanowi dorosły samiec schwytany w 15 czerwca 2006 roku przez Phillipa A. Alviolę i przechowywany jest w Muzeum Historii Naturalnej w Chicago[1].

Apomys aurorae należy do podrodzaju Megapomys[4]. A. aurorae może być najbliżej spokrewniony z A. iridensis i A. zambalensis[4]. w górnej części swojego zakresu występowania jest sympatryczny w wąskim zakresie z A. minganensis, w szerszym zakresie z A. microdon i A. musculus[4]. Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten takson za gatunek monotypowy[4].

Etymologia

  • Apomys: Apo, Mindanao, Filipiny; gr. μυς mus, μυος muos „mysz”[5].
  • aurorae: Aurora, Luzon, Filipiny[6].

Zasięg występowania

Filipinomysz rdzawa jest znana tylko z gór Mingan w południowej części Sierra Madre, we wschodniej wyspy Luzon, należącej do Filipin[4].

Morfologia

Długość ciała (bez ogona) 126–152 mm, długość ogona 129–153 mm, długość ucha 18–21 mm, długość tylnej stopy 33–37 mm; masa ciała 58–92 g[7]. Samce są średnio nieco większe od samic we wszystkich pomiarach i ciężarze (81,2 g kontra 73,8 g)[7]. Filipinomysz rdzawa należy do mniejszych gatunków z podrodzaju Megapomys – pod względem głównych wymiarów jest tylko nieznacznie większa od filipinomyszy drobnookiej, filipinomyszy brunatnej i filipinomyszy reliktowej. Jest gryzoniem małej wielkości. Futro w części grzbietowej jest gęste i ma rdzawe, czerwonawo-brązowe ubarwienie z szarym podszerstkiem. W części brzusznej futro jest jaśniejsze[8].

Przypisy

  1. ↑ a b c d Heaney i in. 2011 ↓, s. 45.
  2. ↑ P. Engelbrektsson, Apomys aurorae, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2017, wersja 2021-3 [dostęp 2022-02-24] (ang.).
  3. ↑ Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 264. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  4. ↑ a b c d e f C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 488. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
  5. ↑ E.A. Mearns. Descriptions of new genera and species of mammals from the Philippine Islands. „Proceedings of the United States National Museum”. 28, s. 455, 1905. (ang.). 
  6. ↑ Heaney i in. 2011 ↓, s. 46.
  7. ↑ a b Ch. Denys, P. Taylor & K. Aplin. Opisy gatunków Muridae: Ch. Denys, P. Taylor, C. Burgin, K. Aplin, P.-H. Fabre, R. Haslauer, J. Woinarski, B. Breed & J. Menzies: Family Muridae (True Mice and Rats, Gerbils and relatives). W: D.E. Wilson, R.A. Mittermeier & T.E. Lacher (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 7: Rodents II. Barcelona: Lynx Edicions, 2017, s. 663–664. ISBN 978-84-16728-04-6. (ang.).
  8. ↑ Heaney i in. 2011 ↓, s. 46–47.

Bibliografia