Felicja Zofia Ewa Bonacka-Daszewska (ur. 28 grudnia 1912 w Koziatynie, zm. 23 października 1992 w Warszawie) – polska aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna oraz reżyser teatralny.
Życiorys
Urodziła się 28 grudnia 1912 w Koziatynie, ówcześnie na terenie guberni kijowskiej Imperium Rosyjskiego (obecnie w obwodzie winnickim, Ukraina)[1][2] jako córka Adama[3].
W 1927 ukończyła Oddział Dramatyczny Konserwatorium Muzycznego w Warszawie. Występowała na scenach Teatru Praskiego w Warszawie (1927–1928), Teatru Polskiego w Katowicach (1929–1930), Polskiego Teatru Dramatycznego we Lwowie (1931–1936) oraz Teatru Ateneum w Warszawie (1935–1939).
Po wojnie grała na deskach Teatru Wojska Polskiego w Łodzi (1946–1948). Od 1949 była aktorką, a następnie także reżyserem w Teatrze Narodowym w Warszawie. Od 1948 roku należała do PZPR[4]. Była także członkinią Komisji Kultury PRON[5]. W 1976 przeszła na emeryturę, ale nadal zajmowała się reżyserią teatralną. Wyreżyserowała m.in. Żółtą szlafmycę Witolda Rudzińskiego w Teatrze Muzycznym w Lublinie (1979) i Franciszka Zabłockiego w Teatrze Narodowym w Warszawie (1984) oraz Zemstę Aleksandra Fredry w Słupskim Teatrze Dramatycznym (1986).
Występowała również w Teatrze Telewizji, m.in. w spektaklach: Śluby panieńskie, czyli Magnetyzm serca Aleksandra Fredry w reż. Henryka Szletyńskiego (1960), Powrót Ulricha Bechera w reż. Lucyny Tychowej (1962), Ruchome piaski Piotra Choynowskiego w reż. Jana Bratkowskiego (1963), Fantazy Juliusza Słowackiego w reż. Jerzego Antczaka (1965) oraz w Kresach Józefa Lenarta w reż. Bogdana Trukana (1965).
Od 15 kwietnia 1935 była drugą żoną scenografa Władysława Daszewskiego.
Zmarła w Warszawie, pochowana na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A 32-1-16)[6].
Filmografia
Ordery i odznaczenia
Nagrody
Przypisy
Linki zewnętrzne
Identyfikatory zewnętrzne:
