W latach 1935–1937 pracował w Departamencie Budownictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych oraz Biurze Projektów i Studiów Polskich Kolei Państwowych w Warszawie, w latach 1937–1939 zajmował się wolną praktyką konstruktorską. Jednocześnie od listopada 1937 związał się z Politechniką Warszawską, gdzie został starszym asystentem w Zakładzie Mechaniki Teoretycznej na Wydziale Inżynierii[4].
W czasie okupacji niemieckiej, w latach 1939–1940 pracował w przedsiębiorstwie budowlanym, prowadząc drobne roboty budowlano-remontowe, następnie w latach 1940–1941 w Biurze Technicznym S. Biernackiego, w latach 1941–1942 był nauczycielem w Państwowej Szkole Budownictwa II stopnia, skąd przeszedł na stanowisko starszego asystenta w Zakładzie Wytrzymałości Materiałów Państwowej Wyższej Szkole Technicznej (1942–1944), gdzie prowadził ćwiczenia z wytrzymałości materiałów[4].
Po wyzwoleniu Warszawy, od stycznia do marca 1945 p.o. naczelnika wydziału w Ministerstwie Komunikacji, opracowywał wówczas uproszczone konstrukcje mostów drewnianych możliwych do szybkiego postawienia. Następnie, w okresie marzec 1945 - styczeń 1946 był zastępcą naczelnika Wydziału Planowania Gospodarczego w Biurze Odbudowy Stolicy, od lutego 1946 do stycznia 1948 - naczelnikiem Wydziału Planów Inwestycyjnych w Ministerstwie Odbudowy, od lutego 1948 do kwietnia 1949 - dyrektorem biura w Głównym Urzędzie Planowania Przestrzennego, od maja 1949 do kwietnia 1950 - dyrektorem naczelnego Centralnego Biura Projektów Architektonicznych i Budowlanych. Równocześnie był związany z Politechniką Warszawską, od marca 1945 pełnił funkcję starszego asystenta i adiunkta przy Zakładzie Statyki Budowli Wydziału Inżynierii[4]. W maju 1945 uzyskał stopień doktora nauk technicznych, w 1951 profesora nadzwyczajnego, w 1966 profesora zwyczajnego. Od 1948 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 1951 kierował na Politechnice Warszawskiej stworzoną przez siebie Katedrą Historii Techniki, w tym samym roku został członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Był kierownikiem Zespołu Naukoznawstwa i Technoznawstwa Zakładu Podstaw Filozofii Marksistowskiej Instytutu Nauk Ekonomiczno-Społecznych Politechniki Warszawskiej. W Zakładzie Historii Nauki i Techniki PAN prowadził Zespół Badań nad Zagadnieniami Rewolucji Naukowo-Technicznej. Był też jednym z założycieli oraz wiceprezesem i członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Historii Techniki[5] oraz członkiem Rady Sekcji Historii Nauki Międzynarodowej Unii Historii i Filozofii Nauki, przewodniczącym Komitetu Międzynarodowej Współpracy w Zakresie Historii Techniki i członkiem korespondentem Międzynarodowej Akademii Historii Nauki[6].
↑ abcdefJózef Pilatowicz. Eugeniusz Olszewski 1911–1994. „Rocznik II 1999–2000”, s. 11–20, 2000. Warszawa: Polskie Towarzystwo Historii Techniki, Retro-Art. ISSN1507-8310. [dostęp 2024-03-25].
↑Nota biograficzna do artykułu: Eugeniusz Olszewski, Nauki techniczne i ich rola w epoce rewolucji naukowo-technicznej, [w:] Młody Technik nr 3/1973, s. 9.
_1.JPG)