Polska
ul. Kredytowa 7 Warszawa
22 listopada 1944[1]
1991
Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Radzieckiej (TPPR) – stowarzyszenie powstałe w 1944, które koncentrowało się na organizowaniu głównie imprez propagandowych, takich jak: obchody rocznic rewolucji październikowej, wycieczki do ZSRR, wymiana grup (tzw. pociągi przyjaźni), dni radzieckiej kultury, techniki, książki, filmu, a także Festiwal Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze (dla amatorów).
Pierwszym prezesem Zarządu Głównego TPPR był Józef Wasowski. Do lat 80. TPPR liczyło ok. 3 miliony członków, głównie poprzez masowe zapisywanie uczniów i pracowników przedsiębiorstw i instytucji państwowych. W 1991 TPPR zostało przekształcone w Stowarzyszenie Polska-Rosja.
Zadaniem Komisji Braterstwa Broni ZG TPPR było krzewienie Braterstwa Broni pomiędzy Siłami Zbrojnymi PRL i Armią Radziecką.
Towarzystwo wydawało czasopismo „Przyjaźń”. Innym czasopismem był tygodnik „Kraj Rad” wydawany dla Polaków przez Agencję Prasową „Nowosti”.
17 listopada 1989 w siedzibie Towarzystwa po raz ostatni wręczono grupie zasłużonych, wieloletnich jego działaczy medale „Zasłużony Działacz TPPR” za zasługi „w dziedzinie rozwijania przyjaźni polsko-radzieckiej”. Wśród odznaczonych znaleźli się m.in.: gen. bryg. w st. spocz. Franciszek Cymbarewicz, gen. broni w st. spocz. Zygmunt Huszcza, Władysław Kruczek, Ignacy Loga-Sowiński, Jadwiga Łokkaj, Józef Ozga-Michalski, gen. dyw. w st. spocz. pil. Jan Raczkowski, Jan Szydlak oraz gen. bryg. MO prof. Tadeusz Walichnowski.
Siedziba Zarządu Głównego TPPR mieściła się w pałacu pod Karczochem z 1800 (proj. Szymon Bogumił Zug) w al. Ujazdowskich 14 (1950[2]), w pałacyku Klubu Warszawskiego Towarzystwa Myśliwskiego z 1898 (proj. François Arveuf, Karol Kozłowski) przy ul. Kredytowej 7 (1955[3]–1977[4]), ostatnio w Domu Przyjaźni Polsko-Radzieckiej z 1980 (proj. Marek Różański, Bogdan Popławski, Danuta Rybak, Jerzy Pluta) przy ul. Marszałkowskiej 115 (1980–1991)[5].
Lokasi Pengunjung: 3.142.40.32