Zaczął robić zdjęcia w 1931, a debiutował w 1934 na wystawie fotografii sportowej. W 1937 ukończył liceum fotograficzne, gdzie był uczniem Mariana Dederko. Po otrzymaniu dyplomu fotografa początkowo pracował w zakładzie „Portret przy Kawie”, a następnie w ekskluzywnym atelier „Van Dyck” przy Alejach Jerozolimskich w Warszawie. W latach 30. i 40. zajmował się głównie pejzażami i portretami.
Jak wspominał po latach, fotografem powstania został przez przypadek. Wybuch powstania odciął mu możliwość powrotu do mieszkania. Próbując się do niego dostać spotkał na ul. Nowy ŚwiatKazimierza Greigera, który przy tej ulicy prowadził duży sklep fotograficzny. Ten wręczył mu aparat i klucze do magazynu sklepowego, zaznaczając, że odbierze je za kilka dni, ponieważ powstanie miało nie trwać długo. Jednocześnie podał mu adres siedziby Delegatury Rządu mówiąc, że potrzebują ludzi, którzy mogliby dokumentować fotograficznie powstanie. Tam spotkał Sylwestra Brauna i razem zaczęli robić zdjęcia[2].
W latach 1953–2005 wykładał fotografię w łódzkiejSzkole Filmowej, a równolegle pracował jako operator Polskiej Kroniki Filmowej w Krakowie. Po likwidacji krakowskiego Instytutu Filmowego wrócił do Łodzi.
Współautor zdjęć (wraz ze Zbigniewem Jarzyńskim) w albumie Łódź wydanym przez Wydawnictwo Sport i Turystyka[4].
Z okazji 95. rocznicy urodzin, wiosną 2012, Łódzkie Towarzystwo Fotograficzne urządziło w swoim salonie przy ul. Piotrkowskiej 102 dużą wystawę monograficzną jego prac.
↑ abGronczewska Anna, Fotograf Powstania Warszawskiego. W kwietniu skończył 95 lat, ale jeszcze robi zdjęcia. Eugeniusz Heneman, legendarny już fotograf Powstania Warszawskiego, po wojnie zamieszkał w Łodzi i jest jej wierny do dziś; [w:] „Kocham Łódź” (dod. do „Polska. Dziennik Łódzki”, 19 X 2012, nr 204, s. 11.
