Eugeniusz Chwalibóg-Piecek

Eugeniusz Chwalibóg-Piecek
Ilustracja
podpułkownik kawalerii podpułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia

14 marca 1890
Kielce

Data i miejsce śmierci

17 września 1940
Palmiry

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Ułanów Legionów Polskich
11 Pułk Ułanów Legionowych
1 Pułk Ułanów Krechowieckich

Stanowiska

kwatermistrz

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Srebrny za Długoletnią Służbę Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Odznaka „Za wierną służbę” Odznaka pamiątkowa 11 Pułku Ułanów Legionowych

Eugeniusz Chwalibóg-Piecek (ur. 14 marca 1890 w Kielcach, zm. 17 września 1940 w Palmirach) – żołnierz Legionów Polskich, oficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Alfonsa Aleksandra i Gabrieli z Adlerów. Absolwent gimnazjum w Kielcach. W 1914 wstąpił do Legionów Polskich i otrzymał przydział do 1 pułku ułanów[1]. W walkach o Nowy Sącz przez kilka dni ukrywał się na terenie zajętym przez nie przyjaciela, zdobywając cenne informacje o jego działaniach[1]. Za prowadzenie działań rozpoznawczych odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2]. Od 5 lutego do 31 marca 1917 był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem dostatecznym. Był wówczas wachmistrzem. Po kryzysie przysięgowym internowany w Szczypiornie oraz w Łomży.

W listopadzie 1918 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego, a w marcu 1919 awansował na stopień podporucznika[1].

Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej pozostał w zawodowej służbie wojskowej. Służył w 11 pułku ułanów w Ciechanowie[2]. W latach 1926–1931 pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu nad Bugiem na stanowisku referenta[3][4]. 2 grudnia 1930 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 i 17. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[5]. W marcu 1931 został przeniesiony do 11 puł na stanowisko dowódcy szwadronu zapasowego[6][7]. W kwietniu 1933 został przeniesiony do 1 pułku ułanów w Augustowie na stanowisko kwatermistrza[8]. Z dniem 31 sierpnia 1938 został przeniesiony w stan spoczynku[1]. Bezpośrednio przed przeniesieniem w stan spoczynku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 1. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[9]. Był to tzw. awans emerytalny[10].

Na emeryturze mieszkał w Warszawie. W sierpniu 1940 aresztowany przez Gestapo. Zginął w Palmirach podczas masowej egzekucji. Pochowany na miejscowym cmentarzu.

Był żonaty z Marią Borkowską, z którą miał córkę Gabrielę[1].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Polak (red.) 1993 ↓, s. 34.
  2. ↑ a b Soniński 1928 ↓, s. 35.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 331, 347.
  4. ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 61, 78.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 330.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 103.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 146, 638.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933 roku, s. 83.
  9. ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 680.
  10. ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. XXXII.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 stycznia 1923, s. 32.
  12. ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 5450.
  13. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  14. ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 61.
  15. ↑ a b c d Jaki to medal ? [online], Forum Odkrywcy [dostęp 2021-08-22] (pol.).
  16. ↑ Na podstawie fotografii [1].
  17. ↑ Na podstawie fotografii [2].

Bibliografia