Pierwotnie znajdował się tutaj pochodzący z XII wieku zamek krzyżowców[1]. Podczas muzułmańskiego podboju Palestyny zamek został zniszczony, a w jego otoczeniu powstała arabska wioska Ajn Haud[2]. Została nazwana na cześć kurdyjskiego dowódcy Abu al-Hija, który w XII wieku wziął udział w podboju Palestyny przez wojska Saladyna[2].
Marcel Janco (1895-1984)
Jej mieszkańcy zostali wygnani podczas wojny o niepodległość16 lipca1948[3]. Po zakończeniu wojny, 35 członków arabskiej rodziny Abu al-Hija po zwolnieniu z izraelskiego obozu jenieckiego powróciło na swoją ziemię. Założyli oni nową wieś Ajn Haud, położoną około 2 km od swojego dawnego miejsca położenia.
W lipcu 1949 grupa żydowskich imigrantów z Tunezji i Algierii założyła moszaw. Jego nazwa nawiązywała do dawnej arabskiej wioski Ein Hawd. Po krótkim okresie działalności, w 1951 moszaw został porzucony.
Ponowne zasiedlenie nastąpiło w 1953. Ein Hod stała się kolonią artystów. Pomysłodawcą projektu był pochodzący z Rumunii malarz Marcel Janco (1895-1984), który był znanym artystą ruchu dadaizmu. Powstrzymał on izraelskie siły bezpieczeństwa przed zniszczeniem opuszczonej wioski, a następnie przekonał rząd do wydania zezwolenia na utworzenie w tym miejscu kolonii artystów[4].
W październiku 1998 okoliczne lasy zostały zniszczone przez olbrzymi pożar, który zniszczył także część domów w tutejszych trzech osadach. Ewakuowano wówczas ich mieszkańców. Obecnie trwają prace przy ponownym zalesianiu tych wzgórz[5].
Kultura
W 1983 roku w wiosce otworzono Muzeum Janco-Dada, które prezentuje prace założyciela wioski Marcela Janco. Są tu także przedstawione liczne eksponaty prezentujące historię ruchu Dadaizmu. W Ein Hod jest także Muzeum Nisco Mechanicznych Instrumentów, które jest jedynym muzeum w Izraelu poświęconym zabytkowym instrumentom muzycznym. Kolekcja, gromadzona przez czterdzieści lat przez Nisana Cohena, obejmuje pozytywki, liry korbowe, organy, pianina, fortepiany, gramofony i inne instrumenty[6]. Dodatkowo w wiosce znajduje się kilka galerii sztuki oraz warsztaty i studia artystyczne[7]. Dom Gertrudy Kraus sponsoruje wydawanie dwutygodnika poświęconego muzyce kameralnej. W okresie wakacji letnich, w tutejszym amfiteatrze odbywają się koncerty muzyki popularnej i jazzu.
Nagrody Izraela
Dziesięciu mieszkańców wioski otrzymało Nagrodę Izraela (hebr. פרס ישראל; ang.Israel Prize)[8]:
Gospodarka wioski opiera się na działalności artystycznej i turystyce.
Transport
Wzdłuż północnej granicy wioski przebiega droga nr 7111, którą jadąc na zachód dojeżdża się do drogi ekspresowej nr 4, lub jadąc na wschód dojeżdża się do moszawu Nir Ecjon.
Benny Morris: The Birth of the Palestinian Refugee Problem Revisited. Cambridge: Cambridge University Press, 2004. ISBN 0-521-00967-7. Brak numerów stron w książce
Walid Khalidi: All That Remains: The Palestinian Villages Occupied and Depopulated by Israel in 1948. Washington: Institute for Palestine Studies, 1992. ISBN 0-88728-224-5. Brak numerów stron w książce
