Edward Charles Howard (ur. 28 maja 1774, zm. 28 września 1816)^[1] – członek Towarzystwa Królewskiego, najmłodszy syn Charlesa Howarda 11-tego księcia Norfolk. Był angielskim chemikiem opisywanym jako pierwszy inżynier chemii^[2].

W 1800 roku, Howard otrzymał Medal Copleya nadawany przez Londyńskie Towarzystwo Królewskie za swoje prace badawcze nad związkami rtęci^[3]. Odkrył piorunian rtęci, silną substancję wybuchową. W 1813 odkrył metodę rafinacji cukru polegającą na gotowaniu soku z trzciny cukrowej, nie w otwartym czajniku, lecz w zamkniętym pojemniku podgrzewanym przez parę wodną i utrzymywanym w warunkach częściowej próżni. Przy zmniejszonym ciśnieniu, woda wrzała w niższej temperaturze, dzięki pracy Howarda, można było oszczędzić paliwa oraz zmniejszyć ilość cukru traconego na skutek karmelizacji. Odkryta w ten sposób wyparka^[4], wciąż jest używana przy wielu zastosowaniach.

Howard interesował się także związkami występującymi w meteorytach, w szczególności w meteorytach zbudowanych z żelaza. Odkrył, że wiele stopów niklu i żelaza, które nie występowały na Ziemi, musiały pojawić się właśnie wraz ze spadającymi meteorytami. Jeden rodzaj meteorytu jest nazywany Howardytem.

• The Life and Work of Edward Charles Howard, F.Kurzer, Annals of Science v.56, 1999, s.113-141
• On a New Fulminating Mercury, Edward Howard, Philosophical Transactions of the Royal Society of London vol.90, 1800, s.204-238
• Edward Charles Howard and an early British contribution to meteoritics, Derek W. Sears, J. Brit. Astron. Assoc. vol. 86, 1976, s.133–139