PROFILPELAJAR.COM

Eduard Markarow
Էդուարդ Մարգարով
Pełne imię i nazwisko	Eduard Artemowicz Markarow
Data i miejsce urodzenia	20 czerwca 1942 ; Baku
Wzrost	164 cm
Pozycja	napastnik
Kariera juniorska
Lata	Klub
1954–1959	Łokomotiw Baku
Kariera seniorska
Kariera reprezentacyjna
Kariera trenerska
Lata	Drużyna
1975–1976	Ararat Erywań
1984–1985	Ararat Erywań (asystent)
1986–1991	ZSRR U-18 (asystent)
1992	Malatia Erywań
1992–1994	Armenia
1995–1996	Erebuni Erywań
1995–1999	Homenmen Bejrut
2000–2001	Mika Asztarak
2002	Mika Erywań
2008	Kilikia Erywań
2008–2010	Kilikia Erywań (konsultant)
2010–	Mika Erywań (wiceprezes)
2011	Mika Erywań (p.o.)
	↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe. ;
	Strona internetowa

Eduard Markarow, orm. Էդուարդ Մարգարով, ros. Эдуард Артёмович Маркаров (ur. 20 czerwca 1942 w Baku, Azerbejdżańska SRR) – ormiański piłkarz pochodzenia żydowskiego, grający na pozycji napastnika, reprezentant Związku Radzieckiego, trener i działacz piłkarski.

Kariera piłkarska

Kariera klubowa

Wychowanek klubu Łokomotiw Baku. Pierwszy trener - jego ojciec Artiom Markarow, który wcześniej również był profesjonalnym piłkarzem. W 1959 rozpoczął karierę piłkarską w drugoligowej drużynie Torpedo Armawir, skąd w 1961 przeszedł do Nieftianika Baku. Pod koniec lat 60. XX wieku coraz częściej doznawał kontuzji, dlatego zdecydował się na zmianę sytuacji i w 1971 roku przeniósł się do Ararata Erywań. Z klubem osiągnął swoje największe sukcesy. W 1975 zakończył karierę piłkarską.

Kariera reprezentacyjna

Jako zawodnik Nieftianika Baku 5 czerwca 1966 zadebiutował w radzieckiej drużynie narodowej w meczu z Francją. Wystąpił na mistrzostwach świata w Anglii w 1966. Ostatni mecz w barwach ZSRR rozegrał 1 sierpnia 1968. Ogółem rozegrał 3 oficjalne spotkania międzynarodowe.

Kariera trenerska

Pracę szkoleniową rozpoczął dość niespodziewanie. Ararat Erywań opuścił trener Wiktor Masłow, a on jako najbardziej doświadczony piłkarz w zespole (33 lata) objął stanowisko trenerskie. Po udanym debiucie jednak odszedł z Ararata i rozpoczął szkolenie dzieci w krajowej szkole Ormiańskiej SRR. W 1979 roku udał się do Algierii, aby wykładać w tamtejszym Instytucie Nauki i Sportu. Po powrocie do ojczyzny, ponownie przystąpił do pracy w Araracie jako asystent trenera Nikity Simoniana. Przed upadkiem Związku Radzieckiego pomagał trenować juniorską reprezentację ZSRR. Potem pracował z ormiańskimi zespołami Malatia Erywań i Erebuni Erywań. Przez pewien czas bez sukcesów prowadził reprezentację Armenii. W okresie od 1995 do 1999 pracował w Libanie, gdzie trenował Homenmen Bejrut, z którym został wicemistrzem i zdobywcą Pucharu Libanu. W latach 2001–2002 pełnił funkcje wiceprezesa w klubie Mika Asztarak. W 2008 objął stanowisko głównego trenera klubu Kilikia Erywań^[1]. Od momentu przyjścia Markarowa zespół poprawił swoje wyniki, jednak pozostał na ostatnim miejscu. Pod koniec roku Makarow dobrowolnie zrezygnował z dalszego prowadzenia zespołu i przeniósł się na stanowisko trenera-konsultanta klubu^[2]. Od roku 2010 pracował na stanowisku wiceprezesa i dyrektora szkoły piłkarskiej klubu Mika Erywań. Po tym jak odszedł trener Miki, stanowisko głównego trenera zostało zaproponowane Markarowu^[3]. Od czerwca do lipca 2011 r. pełnił obowiązki trenera klubu^[4].

Sukcesy i odznaczenia

Sukcesy klubowe

mistrz ZSRR: 1973
wicemistrz ZSRR: 1971
brązowy medalista Mistrzostw ZSRR: 1966
zdobywca Pucharu ZSRR: 1973, 1975

Sukcesy reprezentacyjne

4. miejsce w finale Mistrzostw Świata: 1966

Sukcesy trenerskie

wicemistrz ZSRR: 1976 (w.)
zdobywca Pucharu ZSRR: 1975
finalista Pucharu ZSRR: 1976
wicemistrz Libanu: 1997
zdobywca Pucharu Libanu: 1999
zdobywca Pucharu Armenii: 2000, 2001

Sukcesy indywidualne

król strzelców mistrzostw ZSRR: 1962 (16 goli)
król strzelców Pucharu Mistrzów Europejskich w sezonie 1975
6-krotnie wybrany do listy 33 najlepszych piłkarzy ZSRR: Nr 2 (1973), Nr 3 (1971, 1975)
członek klubu najlepszych strzelców ZSRR: 159 goli