Dowództwo Centralne od 1948 miało za zadanie prowadzenie działań wojennych przeciwko Transjordanii, w szczególności na strategicznej drodze prowadzącej do Jerozolimy, oraz obronie tzw. „Małego Trójkąta” położonego we wschodniej części równiny Szaron (miasta Lod i Ramla).
Podczas wojny sześciodniowej w 1967 dowództwo poprowadziło wojska przeciwko Jordanii, doprowadzając do zajęcia Wschodniej Jerozolimy, Judei i Samarii. Od tamtej pory Dowództwo Centralne odpowiada za bezpieczeństwo tego całego obszaru, włącznie z Doliną Jordanu i granicą z Jordanią. Podczas wojny libańskiej w 1982 Brygada Nachal działała głęboko w terytorium Libanu.
Gdy w 1987 wybuchła intifada w znacznym stopniu wzmocniono siły operujące w Judei i Samarii (Autonomia Palestyńska). Dowództwo Centralne koordynowało działania z zakresu przeciwdziałania terroryzmowi, jak również bardziej konwencjonalne działania wymierzone przeciwko palestyńskim organizacjom terrorystycznym. Bardzo często przypadkowymi ofiarami tych działań padała ludność cywilna. Pod koniec 2010 siły rozmieszczone na Zachodnim Brzegu osiągnęły swój najniższy poziom[1].
Zadania
Dowództwo Centralne odpowiada za bezpieczeństwo jednej trzeciej powierzchni kraju, w tym w sposób szczególny za terytorium Autonomii Palestyńskiej, gdzie chronione musi być życie mieszkańców osiedli żydowskich i Palestyńczyków. Najważniejszym działaniem jest tutaj przeciwdziałanie terroryzmowi.
Dowództwo chroni wschodnią granicę państwa z Jordanią, zapewniając bezpieczeństwo mieszkańców miast i osiedli, utrzymując porządek na drogach i zachowując maksymalną sprawność bojową pozostając w gotowości na każdy scenariusz konfliktu zbrojnego[2].