Diomede Carafa (ur. 7 stycznia 1492 w Ariano, zm. 12 sierpnia 1560 w Rzymie) – włoski kardynał.

Urodził się 7 stycznia 1492 roku w Ariano, jako syn Giovanniego Francesca Carafy i Francesci Orsini^[1]. Studiował prawo cywilne i był wykształcony w zakresie literatury^[1]. 9 kwietnia 1511 roku został wybrany biskupem Ariano^[2]. Początkowo uzyskał dyspensę z powodu nieosiągnięcia wieku kanonicznego i nieposiadania święceń kapłańskich, jednak ostatecznie przyjął sakrę^[1]. 20 grudnia 1555 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny San Pier Damiani ai Monti di San Paolo^[2]. Po nominacji kontynuował prowadzenie odosobnionego życia, będąc zupełnie niezwiązanym z manewrami i intrygami politycznymi swojej rodziny^[1]. Dzięki temu, początkowo jako jedyny członek rodziny Carafów nie był zobowiązany do opuszczenia Rzymu, kiedy Paweł IV wygnał pozostałych krewnych winnych nadużyć i okrucieństw^[1]. Jednak kilka miesięcy później kryzys się pogłębił i Carafa także został zmuszony do opuszczenia miasta^[1]. Po śmierci Pawła IV, w Rzymie miały miejsce zamieszki przeciwko rodowi Carafa, jednak insygnia Diomede Carafy, jako jedyne zostały oszczędzone^[1]. Aby odzyskać zaufanie papieża do rodu, kardynał Carafa poparł kandydaturę Giovanniego Angela de’Medici^[1]. Pius IV zdecydował się jednak prowadzić politykę wrogości wobec Carafów, do której z czasem przyłączył się także Diomede^[1]. Relacja pomiędzy nimi jednak znacznie się pogorszyła, kiedy bracia Anotnio i Carlo Carafa zostali osądzeni i skazani na śmierć^[1]. Diomede Carafa usiłował jeszcze odwoływać się od decyzji, jednak bezskutecznie i kardynałowie zostali straceni^[1]. Wobec tego Diomede Carafa opuścił Rzym i osiadł w Tarencie^[1]. Protestował także przeciwko decyzji o rozwiązaniu zakonu teatynów^[1]. Zmarł 12 sierpnia 1560 roku w Rzymie^[2].