Diego Innico Caracciolo (ur. 17 albo 18 lipca 1759 w Martina France, zm. 24 stycznia 1820 w Neapolu) – włoski kardynał.
Życiorys
Urodził się 17 albo 18 lipca 1759 roku w Martina France, jako syn Francesca IX Caraccioli i Stefanii di Diego Pignatelli[1]. Studiował na La Sapienzy, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. Wstąpił do Kurii Rzymskiej, gdzie został referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej i protonotariuszem apostolskim, a ponadto pełnił rolę gubernatora San Severino, Iesi i Fermo[1]. Towarzyszył Piusowi VI podczas jego wygnania w Valence i był obecny przy jego śmierci[1]. Po powrocie do Włoch udał się do Wenecji, gdzie odbywało się konklawe, a następnie przyjął święcenia kapłańskie[1]. 11 sierpnia 1800 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Augustini[2]. W grudniu 1801 roku został prefektem Kongregacji ds. Odpustów i Świętych Relikwii, a siedem lat później został wygnany z Rzymu i udał się do Fondi i Neapolu (ze względu na słaby stan zdrowia nie pojechał do Paryża w 1811 roku)[1]. 26 września 1814 roku został podniesiony do rangi kardynała biskupa i otrzymał diecezję suburbikarną Palestrina[2]. 6 listopada przyjął sakrę[2]. W 1815 roku został wysłany do Neapolu, by złożyć gratulacje Ferdynandowi I Burbonowi z okazji objęcia tronu[1]. Jego misją było także wynegocjowanie konkordatu pomiędzy Stolicą Piotrową a Królestwem Obojga Sycylii[1]. Trzy lata później został prefektem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej[1]. Zmarł 24 stycznia 1820 roku w Neapolu[1].
Przypisy
Prefekci Trybunału
Sygnatury Sprawiedliwości |
|
|---|
| Prefekci Sygnatury Łaski |
|
|---|
Prefekci Najwyższego
Trybunału Sygnatury Apostolskiej (od 1908) |
|
|---|
