Dick Rathmann (ur. jako James Rathman 6 stycznia 1924 w Los Angeles, zm. 1 lutego 2000 w Melbourne) – amerykański kierowca wyścigowy startujący w wyścigach NASCAR, Championship Car, i Indianapolis 500.
James Rathmann zmienił imię na Dick w 1946, gdy jego młodszy brat zmienił imię Richard na Jim, by mógł startować w wyścigach, mimo że był niepełnoletni.
Championship Car
Startował w serii AAA Championship Car w 1949 i 1950 roku w czterech wyścigach, w tym w Indianapolis 500 w 1950, które było wtedy także rundą Mistrzostw Świata Formuły 1. Nie ukończył wyścigu, do którego startował z 18 pozycji w zespole AJ Watson. W tym samym roku ukończył wyścig na torze w Milwaukee na szóstej pozycji.
NASCAR
W 1951 roku rozpoczął starty w NASCAR. Wziął udział w 14 rundach. 4 razy kończył wyścig w pierwszej piątce, a siedem w dziesiątce. Zdobył także dwukrotnie pierwsze pole startowe. Sezon ukończył na ósmym miejscu z 1040 punktami. W kolejnym roku startów wziął udział już w 27 z 34 wyścigów. Swoje pierwsze zwycięstwo odniósł na torze Martinsville Speedway i powtórzył to osiągnięcie na torach Langhorne, Darlingotn oraz dwukrotnie na obiekcie Dayton. 14 razy kończył wyścig w pierwszej piątce i tyle samo w dziesiątce. Zdobył także dwukrotnie pole position. Sezon ukończył na piątym miejscu zdobywając 3952 punkty. W 1953 poradził sobie jeszcze lepiej. Wystartował w 34 z 37 wyścigów w sezonie. Wygrał pięć wyścigów, dwa na torze Langhorne, a także na Macon, Morristown oraz North Platte. 21 wyścigów ukończył w pierwszej piątce, a 24 w pierwszej dziesiątce. Dwa razy startował z pierwszego pola startowego. Zdobył 7362 punkty, dzięki czemu zajął trzecią pozycję w klasyfikacji generalnej. W następnym roku wystartował w 32 wyścigach. Wygrał wyścigi na torach Oakland, North Wilkesboro i Sharon. 23 razy kończył wyścigi w pierwszej piątce, a 26 w dziesiątce. Zdobył 4 pole position, a sezon ukończył na czwartym miejscu w klasyfikacji generalnej. W 1955 wystartował w dwudziestu wyścigach. Siedem razy był w pierwszej piątce, a osiem w dziesiątce. Trzy razy wywalczył pierwsze pole startowe. Na koniec sezonu zajął 18 miejsce. Był to jego ostatni sezon w nascar. W swojej karierze wystartował w 128 wyścigach nascar, odniósł 13 zwycięstw, i tyle samo razy startował z pole position. 69 wyścigów ukończył w pierwszej piątce, a 79 w pierwszej dziesiątce.
Rok
|
Pozycja
|
Punkty
|
Starty
|
Zwycięstwa
|
Top 5
|
Top 10
|
PP
|
Wygrana
|
1951
|
8
|
1040
|
15
|
0
|
4
|
7
|
2
|
3,480$
|
1952
|
5
|
3952
|
27
|
5
|
14
|
14
|
2
|
11,248$
|
1953
|
3
|
7362
|
34
|
5
|
21
|
24
|
2
|
20,244$
|
1954
|
4
|
6893
|
32
|
3
|
23
|
26
|
4
|
15,939 $
|
1955
|
18
|
2298
|
20
|
0
|
7
|
8
|
3
|
4,368 $
|
Podsumowanie
|
|
21 545
|
128
|
13
|
69
|
79
|
13
|
55,279 $
|
Powrót do Championship Car
Po zakończeniu kariery w Nascar Rathmann wrócił do wyścigów Championship Car, organizowanych jednak już przez USAC, ponieważ AAA wycofało się z organizacji zawodów sportowych po tragicznym wypadku w 1955 na torze Le Mans, w którym zginęło około 80 widzów. Wystartował w 41 wyścigach w latach 1956–1964. Ukończył 21 wyścigów w pierwszej dziesiątce. Najwyższe miejsce zajął na torze Daytona w 1959, gdzie był drugi.
Indianapolis 500
W 1956 Wystartował ponownie w Indianapolis 500, tym razem w zespole Kurtis Kraft. Wyścig ukończył na piątej pozycji, po starcie z drugiego rzędu. W 1958 wystartował w tym legendarnym wyścigu w zespole Watson. Wywalczył pierwsze pole startowe, obok Eda Elisiana. W trzecim zakręcie pierwszego okrążenia walczący o prowadzenie Rathmann i Elisian zderzyli się ze sobą, co zapoczątkowało wypadek, w którym uczestniczyło 15 pojazdów. W wypadku tym zginął Pat O'Connor. Rathmann został w ten sposób pierwszym zdobywcą pole position w Indy 500, który nie przejechał nawet jednego pełnego okrążenia w wyścigu. W historii Indianapolis powtórzyło się to jeszcze dwukrotnie. Zdobywcami Pole position, którzy nie przejechali nawet pierwszego okrążenia, byli Roberto Guerrero oraz Scott Sharp.
Rok później z powodu pożaru samochodu w pit stopie Rathmann nie ukończył wyścigu, do którego wywalczył czwarte pole startowe. W 1960 odpadł na 150 okrążeniu z powodu awarii hamulców. Wyścig wygrał jego brat, Jim Był to ostatni wyścig Indianapolis 500 zaliczony do mistrzostw świata formuły 1.Rok później po starcie z szóstej pozycji został sklasyfikowany na 13 miejscu po tym, jak na 164 okrążeniu awarii uległa pompa paliwa. Rok później został sklasyfikowany na dwudziestej czwartej pozycji, znowu z powodu awarii technicznej. W 1963 po starcie z 17 pozycji ukończył wyścig na dziesiątym miejscu. W 1964 po raz ostatni wystartował w Indianapolis 500. Po starcie z 12 pola dojechał na siódmej pozycji.
Rok
|
Zespół
|
Silnik
|
Start
|
Wynik
|
Uwagi
|
1950
|
Watson
|
Offenhauser
|
18
|
32
|
Zgasł silnik
|
1956
|
Kurtis Kraft
|
Offenhauser
|
4
|
5
|
|
1958
|
Watson
|
Offenhauser
|
1
|
27
|
Wypadek
|
1959
|
Watson
|
Offenhauser
|
4
|
20
|
Pożar
|
1960
|
Watson
|
Offenhauser
|
4
|
31
|
Hamulce
|
1961
|
Watson
|
Offenhauser
|
6
|
13
|
Pompa paliwa
|
1962
|
Watson
|
Offenhauser
|
13
|
24
|
|
1963
|
Watson
|
Offenhauser
|
17
|
10
|
Wypadek
|
1964
|
Watson
|
Offenhauser
|
12
|
7
|
|
Bibliografia