Roberto José Guerrero Isaza (ur. 16 listopada 1958 roku w Medellín) – kolumbijski kierowca wyścigowy.
Wywodzi się ze sportowej rodziny. Jego pochodzący z Argentyny ojciec startował na Igrzyskach Olimpijskich w Londynie w kolarstwie.
Życiorys
Początki kariery
Karierę wyścigową rozpoczął w 1972 roku w kartingu. W 1977 roku wyjechał do Wielkiej Brytanii, gdzie startował w Formule Ford, a później w Formule 3. W 1980 roku został wicemistrzem Brytyjskiej F3, przegrywając tytuł zaledwie dwoma punktami ze Stefanem Johanssonem.
Po tym sukcesie przeniósł się do Formuły 2, gdzie w barwach zespołu Maurer-BMW zajął siódme miejsce w klasyfikacji sezonu 1981 roku, odnosząc jedno zwycięstwo na torze Thruxton[1].
Występy w F2 zwróciły uwagę Mo Nunna, właściciela zespołu Formuły 1, Ensign, który podpisał z Kolumbijczykiem umowę na starty w sezonie 1982. Samochód należał do najsłabszych w stawce, a kierowca ukończył zaledwie dwa wyścigi spośród ośmiu, do których zdołał się zakwalifikować. Ósme miejsce podczas Grand Prix Niemiec okazało się jego najlepszym wynikiem w karierze F1.
W 1983 roku zespół Ensigna połączył się z Theodore Racing Teddy'ego Yipa, ale Guerrero ponownie nie zdobył żadnych punktów.
CART
Po dwóch nieudanych sezonach w Formule 1 wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie rozpoczął występy w serii CART. W latach 1984–1986 startował w zespole George'a Bignottiego i Dana Cottera. Już w swoim trzecim starcie, podczas słynnego Indianapolis 500 zajął sensacyjne drugie miejsce. Bardzo dobrą passę w 500-milowym klasyku kontynuował w kolejnych dwóch sezonach, zajmując odpowiednio trzecie i czwarte pozycje.
Równocześnie wciąż oczekiwał na swoje pierwsze zwycięstwo w CART. Najbliżej tego wyczynu był podczas finałowej rundy sezonu 1986 na torze ulicznym w Miami, gdy prowadził od startu do ostatniego okrążenia, gdy w jego samochodzie zabrakło paliwa i został wyprzedzony przez Ala Unsera Jr.
Przełamanie w karierze nastąpiło w 1987 roku, gdy przeniósł się do zespołu Granatelli Racing. W drugim wyścigu sezonu, na torze owalnym w Phoenix, zanotował swoje długo oczekiwane pierwsze zwycięstwo w karierze CART.
Jednak ten sukces został w pewnym stopniu przyćmiony poprzez pechową porażkę w wyścigu Indianapolis 500. W tych zawodach Guerrero wysunął się na prowadzenie w końcowej fazie rywalizacji po awarii silnika lidera, Mario Andrettiego. Podczas ostatniego postoju w boksie defekt sprzęgła spowodował zgaszenie silnika w jego samochodzie i w efekcie utratę pozycji lidera na rzecz Ala Unsera. Mimo imponującego pościgu, Kolumbijczykowi zabrakło czterech sekund na dogonienie Amerykanina.
Niepowodzenie w Indianapolis powetował sobie na torze drogowym Mid-Ohio Sports Car Course gdzie odniósł swoje drugie zwycięstwo w karierze. Kilka dni po tym wydarzeniu doznał poważnych obrażeń w wypadku podczas sesji testowej na torze Indianapolis Motor Speedway, po którym przez 17 dni przebywał w stanie śpiączki. Przedwcześnie zakończony sezon 1987 był najlepszym w jego karierze za Oceanem; w klasyfikacji generalnej zajął czwartą pozycję.
Mimo niekorzystnych rokowań, zdołał powrócić do pełnej sprawności i ponownie stanął na starcie wyścigów CART w 1988 roku[2]. W swoim pierwszym występie zajął drugie miejsce na torze owalnym w Phoenix.
W 1989 roku rozwiązał przedwcześnie kontrakt z ekipą Granatelli i przeniósł się do Patrick Racing, który podpisał umowę na dostawę silników z koncernem Alfa Romeo. Kolejne dwa sezony okazały się jednak kompletnie nieudane, gdyż włoskie jednostki napędowe były znacznie słabsze od konkurencyjnych Chevroleta i Coswortha. Przenosiny do Patrick Racing Guerrero określił jako najgorszą decyzję w swoim życiu[3].
W 1991 roku nie mógł znaleźć stałego zatrudnienia; w drugiej połowie sezonu zaliczył tylko pięć wyścigów w barwach zespołu Bernstein Racing. W 1992 roku wziął udział tylko w dwóch wyścigach, lecz ponownie odegrał niechlubną rolę podczas Indianapolis 500. Podczas kwalifikacji ustanowił rekord toru, zdobywając pole position, ale w trakcie okrążenia rozgrzewkowego wpadł w poślizg i uderzył w wewnętrzną ścianę.
W 1993 roku zaliczył ostatni pełny cykl startów w CART, ale ponownie nie zanotował żadnych sukcesów. W kolejnych dwóch latach wystartował tylko w trzech wyścigach i jego kariera zdawała się dobiec końca, ale została przedłużona po powstaniu w 1996 roku serii Indy Racing League.
Indy Racing League
Był jednym z kilkunastu weteranów CART, którzy nie mając szans na sukcesy w tej serii przenieśli się do Indy Racing League. W latach 1996–1999 startował w barwach zespołów Pagan Racing i Cobb Racing. Jego najlepszym wynikiem w tym okresie było czwarte miejsce (dwukrotnie).
W 1996 roku zajął piąte miejsce w Indianapolis 500, mimo kolizji na ostatnim okrążeniu z Alessandro Zampedrim i Eliseo Salazarem. Karierę ostatecznie zakończył po nieudanej próbie zakwalifikowania się do Indianapolis 500 w 2001 roku.
W 2010 roku został zaangażowany przez zespół Bryan Herta Autosport jako mentor i doradca debiutującego w IndyCar Sebastiána Saavedry podczas Indianapolis 500[4].
Indianapolis 500
Życie prywatne
Żonaty z Amerykanką Katie Boster, którą poznał w 1982 roku przy okazji Grand Prix Monako Formuły 1. Para ma trójkę dzieci (dwóch synów i córkę). Na stałe mieszka w San Juan Capistrano w stanie Kalifornia.
W 1989 roku otrzymał obywatelstwo amerykańskie.
Przypisy
Bibliografia
