minister turystyki i rozrywki (1976–1978), minister kultury i środowiska (1978–1979), minister rolnictwa (1979), poseł do Izby Deputowanych (1953–1980), poseł do Parlamentu Europejskiego (1979–1989)
Syn Florindo, dyrektora oddziałów banku Cassa di Risparmio. Wychowywał się w Rieti i Cosenzy[2]. Ukończył studia prawnicze, po czym uzyskał uprawnienia adwokata[3].
Zaangażował się w działalność polityczną w ramach Chrześcijańskiej Demokracji, był zastępcą jej sekretarza generalnego i wieloletnim szefem struktur w Kalabrii. Od 1953 do 1980 był członkiem Izby Deputowanych II, II, IV, V, VI, VII i VIII kadencji[3]. Przez około 20 lat sprawował funkcje sekretarza stanu i ministra w różnych resortach. Pozostawał wiceministrem transportu (1958–1960[4][5]), poczty i telekomunikacji (1960–1962)[6], turystyki i rozrywki (1962–1963)[7], handlu morskiego (1963)[8] rolnictwa i leśnictwa (1963–1968 w trzech rządach Aldo Moro[9] i 1968–1970 w dwóch Mariano Rumora[10]). W latach 1970–1972 był podsekretarzem stanu przy prezydium rządu[11], później wiceministrem budżetu i programów ekonomicznych (1972)[12]. W rządach Giulio Andreottiego sprawował kolejno funkcje ministra turystyki i rozrywki (od lipca 1976 do marca 1978)[13], kultury i środowiska oraz badań naukowych i technicznych (od marca 1978 do marca 1979)[14] oraz szefa resortu rolnictwa (od marca do sierpnia 1979)[15].
W 1979 i 1984 wybierano go do Parlamentu Europejskiego. Przystąpił do grupy Europejskiej Partii Ludowej, od 1987 do 1989 zasiadał w jej prezydium. Należał m.in. do Komisji ds. Instytucjonalnych, Komisji ds. Kontroli Budżetu oraz Komisji ds. Kwestii Politycznych[16]. W 1989 nie uzyskał reelekcji, po czym wycofał się z polityki. Został m.in. honorowym przewodniczącym stowarzyszenia dziennikarzy[17] i stowarzyszenia włoskich członków Europejskiej Partii Ludowej[18].
