PROFILPELAJAR.COM

Danuta Konwicka
Data i miejsce urodzenia	3 lutego 1930 ; Poznań
Data i miejsce śmierci	30 sierpnia 1999 ; Warszawa
Zawód, zajęcie	grafik, ilustrator
	Multimedia w Wikimedia Commons

Danuta Konwicka z d. Lenica (ur. 3 lutego 1930 w Poznaniu, zm. 30 sierpnia 1999 w Warszawie) – polska grafik, Ilustrator książek.

Wnuczka Piotra Kubowicza (dziad ze strony matki), córka Alfreda Lenicy, siostra Jana Lenicy; od 25 kwietnia 1949 roku żona Tadeusza Konwickiego (córki Maria i Anna).

Życiorys

Utalentowana muzycznie, przez wiele lat uczyła się grać na pianinie (brała lekcje nawet podczas wojny, którą rodzina Leniców spędziła, eksmitowana z poznańskiego domu, na ciężkiej tułaczce^[1]). Po zdaniu matury nie kontynuowała jednak nauki w konserwatorium. Gdy wyszła za mąż i przeprowadziła się do Warszawy, rozpoczęła studia na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych.

W Warszawie podjęła współpracę m.in. z tygodnikiem dla dzieci i młodzieży „Świerszczyk”, z pismem literackim „Nowa Kultura” i z satyrycznymi „Szpilkami”, „Muchą”, „Kocyndrem”^[2]. Po ukończeniu studiów i dyplomie z grafiki artystycznej (uzyskanym w pracowni Tadeusza Kulisiewicza, 1952) pozostała wierna tej pracy: wybrała ilustrację książkową (jakkolwiek później nadal utrzymywała kontakt z niektórymi pismami, głównie ze „Świerszczykiem” i „Misiem”; projektowała także kartki świąteczne). Przez blisko 50 lat działalności opracowała ponad 20 książek, głównie dla dzieci i młodzieży (w tym dwie męża: Zwierzoczłekoupiora oraz Dlaczego kot jest kotem?)^[3]), ale także np. Zwierzenia Mikołaja Restifa Gérarda de Nervala. Sięgała po bardzo różnorodne techniki: od szkiców piórkiem (jak we wznowionym w 2009 r. polskim przekładzie książki Otfrieda Preusslera Malutka Czarownica)^[4]), przez pastele, kredki, akwarele, gwasz, po prace z elementami wyklejanymi. Ilustracje dla dzieci mają zawsze tonację liryczną; jak pisze o nich krytyk: „komponowane są według „praw widzenia” dziecka – [Konwicka] celowo upraszczała formę, geometryzowała ją i poddawała dekoracyjnej stylizacji, by kreowane przez nią postacie przypominały te z dziecięcych rysunków”^[5]. Ulubionym tematem artystki były zwierzęta, zwłaszcza koty.

Jej pracownia mieściła się na Starówce. „Zjawiała się punkt dziewiąta. Jak twierdzi sąsiadka, zegarek można było nastawiać. Miała w pracowni mnóstwo książek do pomocy: albumów ze zdjęciami motyli, ptaków, zwierząt, kostiumów, architektury”^[6].

Konwiccy utrzymywali bardzo bliski kontakt z mieszkającym w Berlinie i Paryżu Janem Lenicą (na emigracji od początku lat 60.). Przyjaźnili się z Gustawem Holoubkiem, Dygatami (tj. Stanisławem Dygatem i Kaliną Jędrusik), Łapickimi, Drewnowskimi, Kobzdejami, Stawińskimi. Z tymi ostatnimi odbyli np. w 1963 roku podróż do Niemiec, Francji (m.in. Nicea), Włoch (Rzym, Wenecja), Austrii. Wielokrotnie przebywali w Paryżu, a przy okazji zaproszeń na różne wydarzenia kulturalne zwiedzili m.in. w Szwajcarię (1965, lata 70.), Szwecję (1991), Węgry (lata 70., I poł. 90.), Sycylię (1981)^[7].

Twórczość Danuty Konwickiej prezentowana była na wielu wystawach zbiorowych (w tym na ekspozycji grafiki polskiej w Hamburgu w 1994), a także na indywidualnych (ostatnio w 2002: w Poznaniu w galerii „Profil”, podczas Festiwalu Leniców^[8] oraz w Warszawie, w Galerii Licorne Anny Foryckiej na Saskiej Kępie^[9]).

Pochowana na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A3-3-16)^[10].

Książki zilustrowane – wybór

J. Grabowski, Gąska Małgosia, Warszawa, „Nasza Księgarnia”, 1959
H. Bechlerowa, Wierzbowa bajeczka, Warszawa, Biuro Wydawnicze „Ruch”, 1964
A. Słucki, Czarne i białe kruki, Warszawa, Biuro Wydawnicze „Ruch”, 1965
A. Słucki, Wiersze dla Ali, Warszawa, Biuro Wydawnicze „Ruch”, 1965
C. Janczarski, Blisko czy daleko, Warszawa, „Nasza Księgarnia”, 1955
A. Bahdaj, Pilot i ja, Warszawa, „Nasza Księgarnia”, 1967
L. Marjańska, O kowbojach z Kolorado, Warszawa, Biuro Wydawnicze „Ruch”, 1967
T. Konwicki, Zwierzoczłekoupiór, Warszawa, „Czytelnik”, 1969
T. Konwicki, Dlaczego kot jest kotem?, Warszawa, Krajowa Agencja Wydawnicza RSW „Prasa-Książka-Ruch”, 1976
M. Kownacka, U Małgorzatki, Warszawa, „Nasza Księgarnia”, 1969
J. Hartwig, Zguba Michałka, Warszawa, „Nasza Księgarnia”, 1969
G. de Nerval, Zwierzenia Mikołaja Restifa, Warszawa, „Czytelnik”, 1970; rysunki przedrukowane także w piśmie naukowym „Litteraria Copernicana” 2010 nr 2: Dawne literatury romańskie. Świat wartości i antywartości^[11]
W. Zakrzewska, Uwaga zaginął chłopiec..., Warszawa, „Pax”, 1971
M. Moreu, Margot et ses amis, Paris, La Farandole; Warszawa, „Nasza Księgarnia”, 1971
K. I. Čukovskij, Wszystko na opak, Warszawa, „Nasza Księgarnia”, 1972
A. Stern, Opowiadania starego szpaka, Warszawa, Krajowa Agencja Wydawnicza RSW „Prasa-Książka-Ruch”, 1975
O. Preussler, Malutka Czarownica, Warszawa, „Nasza Księgarnia”, 1976
R. M. Groński, Dlaczego nagle pada deszcz, Warszawa, „Nasza Księgarnia”, 1976
M. Stengert, Zapraszamy do Smoka, Warszawa, „Krajowa Agencja Wydawnicza”, 1977
J. Kulmowa, Mysz jak nie mysz, Warszawa, „Krajowa Agencja Wydawnicza”, 1977
Cz. Janczarski, Złote ziarno według czeskiej bajki ludowej, Warszawa, „Krajowa Agencja Wydawnicza”, 1978.
P. Abraham, Kolumb na Haweli, Warszawa, „Nasza Księgarnia”, 1980
J. Papuzińska, Rokiś wraca, Warszawa, „Nasza Księgarnia”, 1981
E. M. Raud, Półbutek, Chrobotek i Mufek, Warszawa, „Nasza Księgarnia”, 1982
E. M. Raud, Przygody Mufka, Chrobotka i Półbutka, Warszawa, „Nasza Księgarnia”, 1985
I. Grek-Pabisowa, Ilustrowany słownik dla dzieci rosyjsko-polski, polsko-rosyjski, Warszawa, „Wiedza Powszechna”, 1982
Z. Jasnota, Mały misjonarz, Warszawa, „Verbinum”, 1988
Z. Jasnota, Misyjne szlaki, Warszawa, „Verbinum”, 1992
J. Borowiczowa, Pamiętnik Pikusia, Warszawa, „Czytelnik”, 1989

Przypisy

↑ E. Barciszewska, Żona pisarza, „Gazeta Wrocławska” z 26 marca 1999.
↑ Festiwal Leniców – informacje o wystawie. [dostęp 2007-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-11-11)].
↑ Zob. artykuł E. Sawickiej na temat tej książki, http://www.rzeczpospolita.pl/dodatki/ksiazki_020601/ksiazki_a_1.html.
↑ Książka wznowiona przez wydawnictwo „Dwie Siostry” w serii „Mistrzowie Ilustracji”, zob. http://www.wydawnictwodwiesiostry.pl/tytuly/malutka_czarownica/malutka_czarownica.html.
↑ Z recenzji Moniki Janusz-Lorkowskiej z Malutkiej Czarownicy, http://www.rp.pl/artykul/290822-Malutka-Czarownica.html.
↑ Z wywiadu Beaty Kęczkowskiej z Marią Konwicką Moja mama w koronie – o Danucie Konwickiej, zob. https://web.archive.org/web/20090414173458/http://wyborcza.pl/1,94899,6490718,Moja_mama_w_koronie___o_Danucie_Konwickiej.html.
↑ Zob. portret Danuty Konwickiej w wywiadzie Katarzyny Bielas i Jacka Szczerby z Tadeuszem Konwickim Pamiętam, że było gorąco, „Znak”, Kraków 2001, rozdz. „Pani Konwicka”. Konwicki podkreśla, że z twórczości tej przebija specyficzna skromność, brak popisów artystycznych, wielki szacunek autorki do swojego zajęcia.
↑ Zob. m.in. P. Jędrowski, Lenice, „Gazeta Wyborcza” z 26 II 2002; Góra, Skrzypce, kot Iwan i artystyczna kontrabanda, „Gazeta Wyborcza. Poznań” z 02 II 2002; M. Dolińska, Nie oszukuję czytelnika. Wieczór z Tadeuszem Konwickim w ramach Festiwalu Leniców, „Gazeta Wyborcza. Poznań” z 04 II 2002; J. Gęga, Leniciada, „Gazeta Wyborcza. Poznań” z 04 II 2002; oraz https://web.archive.org/web/20060628040732/http://www.mnp.art.pl/2002/lenica/.
↑ M. Kuc, Zaprzyjaźniać kolorami, „Gazeta Wyborcza” z 8 V 2002; Ł. Kamiński, Nie tylko koty. Rozmowa z A. Forycką, „Gazeta Stołeczna” z 6 V 2002.
↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.
↑ W LC opublikowano także wywiad wspomnieniowy z Marią Konwicką „Egipska Jasność”, rozm. P.Kaniecki, o Danucie Konwickiej i rodzinie Leniców.

[1] E. Barciszewska, Żona pisarza, „Gazeta Wrocławska” z 26 marca 1999.

[2] Festiwal Leniców – informacje o wystawie. [dostęp 2007-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-11-11)].

[3] Zob. artykuł E. Sawickiej na temat tej książki, http://www.rzeczpospolita.pl/dodatki/ksiazki_020601/ksiazki_a_1.html.

[4] Książka wznowiona przez wydawnictwo „Dwie Siostry” w serii „Mistrzowie Ilustracji”, zob. http://www.wydawnictwodwiesiostry.pl/tytuly/malutka_czarownica/malutka_czarownica.html.

[5] Z recenzji Moniki Janusz-Lorkowskiej z Malutkiej Czarownicy, http://www.rp.pl/artykul/290822-Malutka-Czarownica.html.

[6] Z wywiadu Beaty Kęczkowskiej z Marią Konwicką Moja mama w koronie – o Danucie Konwickiej, zob. https://web.archive.org/web/20090414173458/http://wyborcza.pl/1,94899,6490718,Moja_mama_w_koronie___o_Danucie_Konwickiej.html.

[7] Zob. portret Danuty Konwickiej w wywiadzie Katarzyny Bielas i Jacka Szczerby z Tadeuszem Konwickim Pamiętam, że było gorąco, „Znak”, Kraków 2001, rozdz. „Pani Konwicka”. Konwicki podkreśla, że z twórczości tej przebija specyficzna skromność, brak popisów artystycznych, wielki szacunek autorki do swojego zajęcia.

[8] Zob. m.in. P. Jędrowski, Lenice, „Gazeta Wyborcza” z 26 II 2002; Góra, Skrzypce, kot Iwan i artystyczna kontrabanda, „Gazeta Wyborcza. Poznań” z 02 II 2002; M. Dolińska, Nie oszukuję czytelnika. Wieczór z Tadeuszem Konwickim w ramach Festiwalu Leniców, „Gazeta Wyborcza. Poznań” z 04 II 2002; J. Gęga, Leniciada, „Gazeta Wyborcza. Poznań” z 04 II 2002; oraz https://web.archive.org/web/20060628040732/http://www.mnp.art.pl/2002/lenica/.

[9] M. Kuc, Zaprzyjaźniać kolorami, „Gazeta Wyborcza” z 8 V 2002; Ł. Kamiński, Nie tylko koty. Rozmowa z A. Forycką, „Gazeta Stołeczna” z 6 V 2002.

[10] Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.

[11] W LC opublikowano także wywiad wspomnieniowy z Marią Konwicką „Egipska Jasność”, rozm. P.Kaniecki, o Danucie Konwickiej i rodzinie Leniców.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

PROFILPELAJAR.COM

Danuta Konwicka

Życiorys

Książki zilustrowane – wybór

Przypisy

Read other articles:

Leicester

Tall ship

KRL Depok Ekspres

John G. Avildsen

Coreless planet

Archery at the 2020 Summer Paralympics – Qualification

Universal Music Group

Daftar pulau di Serbia

岸信介

土库曼斯坦总统

Küttigkofen

Draft Bloomberg movement

Thomas Carlyle

Puto bumbong

Yalı

Reggio Emilia

وصفة طبية

Ginette Merle

Cutting-plane method

709. Infanterie-Division