PROFILPELAJAR.COM

Chlorek miedzi(II)
Bezwodny chlorek miedzi(II)	Dwuwodny chlorek miedzi(II)
	; Budowa tolbachitu (bezwodnego CuCl; 2)
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
konst.	dichlorek miedzi
	Inne nazwy i oznaczenia
Stocka	chlorek miedzi(II)
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	CuCl; 2
Masa molowa	134,45 g/mol
Wygląd	żółtobrązowe, higroskopijne kryształy
Minerały	tolbachit, eriochalcyt
	Identyfikacja
Numer CAS	7447-39-4
PubChem	24014
DrugBank	DB09131
Właściwości
	Gęstość
	3,4 g/cm³; ciało stałe
	Rozpuszczalność w wodzie
	757 g/l
Temperatura topnienia	598 °C; 620 °C
Temperatura wrzenia	993 °C
Niebezpieczeństwa
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Na podstawie podanego źródła
Zwroty H	H302+H312, H315, H318, H410
Zwroty P	P273, P280, P301+P312+P330, P302+P352+P312, P305+P351+P338, P310
Numer RTECS	GL7000000
Dawka śmiertelna	LD50 584 mg/kg (szczur, doustnie)
	Podobne związki
Inne aniony	fluorek miedzi(II), bromek miedzi(II), jodek miedzi(II)
Inne kationy	chlorek miedzi(I), chlorek srebra, chlorek złota(III)
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Chlorek miedzi(II), CuCl
2 – nieorganiczny związek chemiczny z grupy chlorków, sól kwasu solnego i miedzi na II stopniu utlenienia.

Dihydrat chlorku miedzi(II) ma postać szmaragdowozielonych kryształów. W tej formie występuje jako rzadki minerał eriochalcyt. Otrzymać go można poprzez roztworzenie węglanu miedzi(II) w kwasie solnym.

Bezwodny chlorek miedzi występuje w postaci brązowego ciała stałego (minerał tolbachit). Można go otrzymać, spalając miedź w nadmiarze chloru lub poprzez odwodnienie dihydratu za pomocą stężonego kwasu siarkowego.

Wodne roztwory chlorku miedzi(II) są zielone, natomiast w dużym rozcieńczeniu mają barwę niebieską.

W obecności nadmiaru jonów chlorkowych tworzy związki kompleksowe: CuCl−
3 (czerwony) i CuCl2−
4 (żółty)^[5].

Budowa

Bezwodny CuCl
2 przyjmuje zniekształconą strukturę jodku kadmu. Atomy miedzi są środkami ośmiościanów (oktaedrów) foremnych. Większość związków miedzi(II) wykazuje zniekształcenia względem idealnej ośmiościennej geometrii na skutek efektu Jahna-Tellera. W cząsteczce CuCl
2·2H
2O, miedź także przyjmuje mocno zniekształconą geometrię oktaedryczną, gdzie centra CuII
są otoczone przez dwa ligandy H
2O oraz cztery ligandy Cl−
^[6].

Chlorek miedzi(II) jest paramagnetyczny. CuCl
2·2H
2O był użyty w pierwszym pomiarze elektronowego rezonansu paramagnetycznego dokonanym przez Jewgienija Zawojskiego w 1944 r.^[7]^[8]

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e CRC Handbook of Chemistry and Physics, David R.D.R. Lide (red.), wyd. 88, Boca Raton: CRC Press, 2007, s. 4-61, ISBN 978-0-8493-0488-0 (ang.).
↑ Tolbachite, [w:] Mindat.org [online], Hudson Institute of Mineralogy [dostęp 2020-12-01] (ang.).
↑ Eriochalcite, [w:] Mindat.org [online], Hudson Institute of Mineralogy [dostęp 2020-12-01] (ang.).
↑ ^a ^b ^c Chlorek miedzi(II) [online], karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich, numer katalogowy: 203149 [dostęp 2020-12-01] . (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
↑ N.S.N.S. Gill N.S.N.S. i inni, Tetrahalo Complexes of Dipositive Metals in the First Transition Series, „Inorganic Syntheses”, 9, 1967, s. 136–142, DOI: 10.1002/9780470132401.ch37 (ang.).
↑ A.F.A.F. Wells A.F.A.F., Structural Inorganic Chemistry, Oxford: Clarendon Press, 1984, ISBN 0-19-855370-6 (ang.).
↑ PeterP. Baláž PeterP., Mechanochemistry in Nanoscience and Minerals Engineering, Springer, 2008, s. 167, DOI: 10.1007/978-3-540-74855-7, ISBN 3-540-74854-7 (ang.).
↑ CarloC. Corvaja CarloC., Introduction to Electron Paramagnetic Resonance, [w:] MarinaM. Brustolon, ElioE. Giamello (red.), Electron Paramagnetic Resonance: A Practitioner’s Toolkit, John Wiley and Sons, 2009, s. 3, DOI: 10.1002/9780470432235.ch1, ISBN 0-470-25882-9 (ang.).

[CRC88-1] CRC Handbook of Chemistry and Physics, David R.D.R. Lide (red.), wyd. 88, Boca Raton: CRC Press, 2007, s. 4-61, ISBN 978-0-8493-0488-0 (ang.).

[Tolbachit-2] Tolbachite, [w:] Mindat.org [online], Hudson Institute of Mineralogy [dostęp 2020-12-01] (ang.).

[Eriochalcite-3] Eriochalcite, [w:] Mindat.org [online], Hudson Institute of Mineralogy [dostęp 2020-12-01] (ang.).

[SA-4] Chlorek miedzi(II) [online], karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich, numer katalogowy: 203149 [dostęp 2020-12-01] . (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)

[ref1-5] N.S.N.S. Gill N.S.N.S. i inni, Tetrahalo Complexes of Dipositive Metals in the First Transition Series, „Inorganic Syntheses”, 9, 1967, s. 136–142, DOI: 10.1002/9780470132401.ch37 (ang.).

[Wells-6] A.F.A.F. Wells A.F.A.F., Structural Inorganic Chemistry, Oxford: Clarendon Press, 1984, ISBN 0-19-855370-6 (ang.).

[Mechanochemistry-7] PeterP. Baláž PeterP., Mechanochemistry in Nanoscience and Minerals Engineering, Springer, 2008, s. 167, DOI: 10.1007/978-3-540-74855-7, ISBN 3-540-74854-7 (ang.).

[EPR-8] CarloC. Corvaja CarloC., Introduction to Electron Paramagnetic Resonance, [w:] MarinaM. Brustolon, ElioE. Giamello (red.), Electron Paramagnetic Resonance: A Practitioner’s Toolkit, John Wiley and Sons, 2009, s. 3, DOI: 10.1002/9780470432235.ch1, ISBN 0-470-25882-9 (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]