Historia budynku sięga przełomu lat 20. i 30. XX wieku. Wtedy to plany budowy schroniska w okolicy Ostrego zgłaszały zarówno niemiecka organizacja Beskidenverein (BV), jak i Klub Czechosłowackich Turystów (KČST). Ostatecznie projekt BV nie uzyskał zgody miejscowych władz administracyjnych. Odpowiednie zezwolenia zdobył natomiast Oddział KČST w Trzyńcu, który w 1931 roku zakupił działkę o powierzchni 30 tys. m² położoną na południowo-zachodnich zboczach Ostrego. Na parceli znajdowała się stara chata, którą tymczasowo zaadaptowano do potrzeb ruchu turystycznego. Budowa nowego obiektu trwała od 1933 roku do pierwszej połowy roku 1935. Uroczystego otwarcia w obecności kilkuset zgromadzonych turystów przewodniczący Oddziału Theo Hepner dokonał 29 września, choć powiązane ze świętem św. Wacława obchody rozpoczęto już poprzedniego dnia[1][2][3].
Było to ostatnie przedwojenne schronisko KČST w Beskidach i jednocześnie najmniejszy obiekt w tym paśmie. Składał się z sali jadalnej z kuchnią, dwóch werand, pokoi dziennych w przyziemiu i na poddaszu oraz mieszkania gospodarza. Nie był zelektryfikowany. Jednocześnie na polanie, powyżej głównego obiektu wybudowano w tym samym okresie istniejącą nadal małą chatkę turystyczną, znaną jako Turistická chata mladých (Turystyczna Chata Młodych), bądź Hepnerka, od nazwiska przewodniczącego Oddziału[1][4]. Pierwszym gospodarzem był w latach 1935–1939 Jan Świerczek z Oldrzychowic[4].
W 1938 roku, po zajęciu Zaolzia przez Polskę schronisko przejęło trzynieckie koło Oddziału w Cieszynie Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego[5] wspólnie z Klubem Narciarskim „Zaolzie” (ZNKS) z Trzyńca[6][7]. W tym czasie miało ono dysponować w tym czasie 25 miejscami noclegowymi[5].
W czasie II wojny światowej zarządzane było przez cieszyński oddział BV jako Schutzhaus auf dem Ostry[2][8]. Wobec zbliżającego się frontu budynek został zajęty przez niemieckie wojsko, co przyczyniło się do jego dewastacji, jako że w obiekcie trzymano również i konie. W budynku pozostawiono gołe ściany i okna z powybijanymi szybami[1][2][3].
Po wojnie wyremontował go ówczesny najemca Adolf Szmek. Po rozwiązaniu KČST w 1948 obiekt został przekazany państwowym przedsiębiorstwom Beskydské hotely a restaurace, a następnie Restaurace a jídelny. W 1963 schronisko przeszło gruntowny remont i rozbudowę. Powiększono wówczas werandę, jadalnię, zainstalowano spalinowy agregat prądotwórczy. Dodatkowo na polanie w pobliżu obiektu wybudowano dziesięć domków letniskowych oferujących łącznie 30 noclegów (w samym budynku schroniska udzielano 8 noclegów)[1][2][3]. Domki nie były remontowane i do 1990 roku uległy całkowitemu zniszczeniu[1][2].
Po aksamitnej rewolucji budynek schroniska powrócił do swojego przedwojennego właściciela czyli trzynieckiego oddziału Klub Czeskich Turystów (KČT). Z uwagi na zły stan techniczny budynek wymagał pilnego remontu. Przeprowadzono go w latach 1996–1997 siłami społecznej pracy członków Oddziału z przewodniczącą Věrą Byczanską na czele. W 2007 roku, kiedy schronisko wymagało dalszych nakładów finansowych przekraczających możliwości Oddziału, obiekt planowano sprzedać. Ostatecznie w grudniu 2009 roku własność Chaty Ostrý przeniesiono na praską centralę KČT[1][4].
Warunki pobytu
17 miejsc noclegowych w pokojach 3-, 4- i 6-osobowych
↑RyszardR.BogdziewiczRyszardR., Schroniska karpackie od Beskidu Śląskiego do Czarnohory w latach 1874–1945, wyd. I, Lublin: Drukarnia i Wydawnictwo Akademickie WSSP im. Wincentego Pola, 2012, s. 139, 141, ISBN 978-83-60594-24-7, OCLC956614813(pol.).
