Integralne części wsi Buczkowice: Gluzów, Granice, Huczków, Janiców, Kopaczków, Migdałów, Moczków, Plac Mańdyrów, Plac u Zoniów, Pod Bieniatką, Pod Godziszką, Pod Groniem, Pod Kolanem, Przybyłów, Tarnawów, Zawodzie[5][6]
Historia
Brak jest dokumentu lokacyjnego i roku założenia Buczkowic. Najwcześniejszym źródłem pisanym na ten temat jest kronika parafialna założona w 1916 r. Na podstawie dostępnych obecnie dokumentów można z dużym prawdopodobieństwem przypuszczać, ze Buczkowice powstały po Rybarzowicach, tzn. w drugiej połowie XVI w.lub u jego schyłku i należały również do dominium łodygowickiego, będąc jego trzecią wsią pod względem wielkości i liczby ludności. Nazwa wsi pochodzi „od buczków” – czyli drzew bukowych, które przed wiekami rosły na tym obszarze, tworząc bardzo gęste lasy bukowe. Bardzo ważną rolę w powstaniu osady odegrała rzeka zwana Żylczą lub Żylcą (Żylica).
Pod koniec XIX wieku we wsi był tartak wodny, wiatrak i fabryka zapałek[7].
Według austriackiego spisu ludności z 1900 w 292 budynkach w Buczkowicach na obszarze 653 hektarów (gemeinde i gutsgebiete) mieszkało 2158 osób (gęstość zaludnienia 330,5 os./km²), z czego 2090 (96,8%) było katolikami, 55 (2,5%) wyznawcami judaizmu a 13 (0,6%) innej religii lub wyznania, 2079 (96,3%) było polsko-, 54 (2,5%) niemiecko- a 21 (1%) innojęzycznymi[8].
6 sierpnia 1944 r. dom w którym przebywał dowódca oddziału Armii Ludowej Józef Habdas ps. „Kwaśny” został otoczony przez ok. 50 gestapowców. Otrzymali oni informację o pobycie partyzanta od jego gospodyni, która była konfidentem gestapo. W nierównej walce jaka wywiązała się przy próbie ujęcia aelowca Habdas poległ[9]. Wieś została wyzwolona w kwietniu 1945 roku przez żołnierzy 1 armii gwardii 4 Frontu Ukraińskiego[10].