PROFILPELAJAR.COM

Borys Łapicki
Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	7 stycznia 1889 ; Krasnojarsk
Data i miejsce śmierci	28 stycznia 1974 ; Łódź
	Profesor nauk prawnych
	Specjalność: prawo rzymskie
Alma Mater	Uniwersytet Moskiewski
Habilitacja	1916
Profesura	1937
	Nauczyciel akademicki
uczelnia	Wolna Wszechnica Polska, Uniwersytet Warszawski, Uniwersytet Łódzki

Borys Łapicki (ur. 7 stycznia 1889 w Krasnojarsku, zm. 28 stycznia 1974 w Łodzi) – polski prawnik, profesor prawa rzymskiego na Uniwersytecie Warszawskim i Uniwersytecie Łódzkim.

Życiorys

Borys Łapicki urodził się w polskiej rodzinie zesłańców styczniowych^[1]. Po ukończeniu gimnazjum moskiewskiego, podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Moskiewskim. W 1912 roku udał się na stypendium naukowe do Londynu i Paryża. Po powrocie do Rosji w 1916 roku uzyskał tytuł magistra prawa, odpowiadający dzisiejszej habilitacji. W 1923 roku przybył do Polski, gdzie dzięki rekomendacji swojego mentora Leona Petrażyckiego, podjął pracę w Wolnej Wszechnicy Polskiej, obejmując katedrę prawa cywilnego oraz rzymskiego^[2]. Od 1928 roku prowadził też wykłady z zakresu prawa w łódzkiej filii Wszechnicy. W następstwie przeprowadzonej przez Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w 1937 roku weryfikacji wykładów prowadzonych we Wszechnicy, Borys Łapicki uzyskał tytuł profesora zwyczajnego, a rok później prorektora^[1]. W latach 1925–1935 prowadził wykład z prawa rzymskiego na Uniwersytecie Warszawskim jako zastępca kierownika Katedry Prawa Rzymskiego, prof. Ignacego Koschembahra-Łyskowskiego. W okresie drugiej wojny światowej kierował pracami Wydziału Ekonomiczno-Prawnego WWP, prowadząc jednocześnie tajne wykłady z zakresu prawa, m.in. prawa rzymskiego. Tuż po wojnie został pierwszym dziekanem Wydziału Prawno-Ekonomicznego nowo powstałego Uniwersytetu Łódzkiego. Jednocześnie, z ramienia rektora UŁ, był kuratorem (opiekunem) studenckiej organizacji samopomocowej „Bratnia Pomoc Studentów Uniwersytetu Łódzkiego”^[3]. W latach 1946–1948 był prodziekanem Wydziału Prawno-Ekonomicznego UŁ. Był również jednym z założycieli Łódzkiego Towarzystwa Naukowego^[4]. Dzięki jego staraniom utworzono Zakład Prawa Rzymskiego na Wydziale Prawno-Ekonomicznym, którym kierował do 1960 roku, kiedy to przeszedł na emeryturę^[1].

Publikacje (wybór)

Ustawy królewskie w starożytnym Rzymie: Zagadnienie ich autentyczności, Pamiętnik Historyczno-Prawny, 1933
Władza ojcowska w starożytnym Rzymie: cz. I Czasy królewski, cz. II Czasy republikańskie, Warszawa 1933; Okres klasyczny, Warszawa 1937
Jednostka i państwo w Rzymie starożytnym, Biblioteka polska, 1939,
Prawo rzymskie (w nakładzie 5375 egzemplarzy, w serii Podręczniki Uniwersyteckie), Spółdzielnia Wydawnicza „Książka”, Warszawa 1948,
Poglądy prawne niewolników i proletariuszy rzymskich; studium historyczne na tle bazy gospodarczej i antagonizmów klasowych, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław-Łódź 1955,
Etyczna kultura starożytnego Rzymu a wczesne chrześcijaństwo, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław-Łódź 1958,
O spadkobiercach ideologii rzymskiej; okres chrystianizacji cesarstwa rzymskiego, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław-Łódź 1962,
Ideologia rzymska w średniowieczu Europy zachodniej, Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław-Łódź 1964.