W 1979 przerwała pracę w telewizji i wyjechała z mężem do Brukseli[8]. W 1982 wróciła do Polski i ponownie zaczęła występować w TVP, a także ukończyła podyplomowe studia dziennikarskie na Uniwersytecie Warszawskim[3][9]. W późniejszych latach, obok pracy jako spikerka, zajęła się również produkcją telewizyjną o tematyce artystycznej, realizowała teleturniej Panie na planie i cykliczny magazyn baletowyŻycie na pointach[9]. W 1987 wzięła udział w realizacji filmu Barbary Sass pt. W klatce, grając w epizodzie samą siebie. W 1989 została członkinią Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, a przez dziesięć lat pracowała w zarządzie warszawskim tej organizacji[9]. W drugiej połowie lat 90. premierę miały jej dwa filmy dokumentalne: Conrad Drzewiecki o sobie. To nie ja, to taniec (1997) i Andrzej Strumiłło. A-4 dziennik rysowany (1998)[9][10].
W 2003 zakończyła pracę w TVP jako prezenterka[11]. W 2012 na kanale TVP Kultura, z okazji 60-lecia TVP, zapowiadała dawne programy w studiu, w stylu wczesnych lat 70.[12]
Życie prywatne
Trzykrotnie zamężna[2]. W 1970 poślubiła Zbigniewa Żołędziowskiego[13], z którym miała syna, Marka (ur. 1973)[2]. W latach 70. była żoną Juliusza z zawodu handlowca. Poznał ich ze sobą jej kolega z pracy Jan Suzin[14]. Od 2005 do śmierci była żoną żeglarza Krzysztofa Baranowskiego[2].
