Bocian białoszyi

Bocian białoszyi
Ciconia episcopus[1]
(Boddaert, 1783)
Ilustracja
Przedstawiciel podgatunku neglecta sfotografowany w zoo
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

bocianowe

Rodzina

bociany

Rodzaj

Ciconia

Gatunek

bocian białoszyi

Synonimy
  • Ardea episcopus Boddaert, 1783[2]
  • Dissoura neglecta Finsch, 1904[3]
Podgatunki
  • C. e. episcopus (Boddaert, 1783)
  • C. e. neglecta (Finsch, 1904)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]

Zasięg występowania
Mapa występowania
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons
Hasło w Wikisłowniku

Bocian białoszyi[5] (Ciconia episcopus) – gatunek dużego ptaka z rodziny bocianów (Ciconidae). Występuje od Indii i północnego Pakistanu do Filipin i Indonezji.

Systematyka

Gatunek ten w 1780 roku opisał Buffon w 14. tomie Histoire Naturelle des Oiseaux pod zwyczajową francuską nazwą Héron violet[6]. Został on też zilustrowany w jednym z zeszytów Planches enluminées d’histoire naturelle – atlasu ptaków ukazującego się w latach 1765–1780[7], będącego uzupełnieniem publikacji Buffona; tablica barwna przedstawiająca bociana białoszyjego nosiła numer 906[8]. Jako miejsce typowe w obu tych publikacjach podano Wybrzeże Koromandelskie w Indiach[2][6][8]. Nazwę zgodną z zasadami nazewnictwa binominalnego (Ardea episcopus) nadał temu ptakowi Pieter Boddaert, który w swej publikacji z 1783 roku przydzielił binominalne nazwy wszystkim 1008 gatunkom zilustrowanym w Planches enluminées d’histoire naturelle (wiele z tych nazw utworzył sam)[9]. Obecnie gatunek zaliczany jest do rodzaju Ciconia[2][3][5][10].

Wyróżnia się dwa podgatunki C. episcopus[3][10][11]:

  • C. episcopus episcopus (Boddaert, 1783)
  • C. episcopus neglecta (Finsch, 1904)

Dawniej za podgatunek bociana białoszyjego uznawano też bociana czarnoczelnego (C. microscelis) z Afryki Subsaharyjskiej, jest on jednak obecnie uznawany za odrębny gatunek[5][10][12][13].

Morfologia

Bocian białoszyi w locie (Indie)

Długość ciała 86–95 cm[2], rozpiętość skrzydeł 170–190 cm, masa ciała 1,6–1,9 kg[14].

Błyszczące, brązowoczarne upierzenie skrzydeł oraz tułowia; biała szyja z charakterystycznymi „wełnistymi” piórami. U nasady dzioba biała plama. W locie widoczny biały brzuch.

Zasięg, środowisko

Poszczególne podgatunki zamieszkują[2][10]:

Występuje lokalnie, często nielicznie przy wodach, najczęściej jednak na terenach zalesionych. Niektóre populacje osiadłe, inne wędrują w głąb kontynentu.

Zachowanie

Żyje samotnie, w parach lub w małych stadkach.

W skład jego diety wchodzą: ryby, płazy (żaby, ropuchy), gady (węże, jaszczurki), duże owady i ich larwy, kraby, mięczaki, bezkręgowce morskie[2][12].

Status

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje bociana białoszyjego za gatunek bliski zagrożenia (NT, Near Threatened). Liczebność populacji szacowana jest na 50 000 – 249 999 dorosłych osobników, a jej trend uznawany za spadkowy[4].

Przypisy

  1. ↑ Ciconia episcopus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. ↑ a b c d e f Elliott, A., Garcia, E.F.J., Boesman, P. & Kirwan, G.M.: Asian Woollyneck (Ciconia episcopus). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-10)].
  3. ↑ a b c D. Lepage, Asian Woolly-necked Stork Ciconia episcopus, [w:] Avibase [online] [dostęp 2024-12-10] (ang.).
  4. ↑ a b c Ciconia episcopus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  5. ↑ a b c Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek, M. Kuziemko: Rodzina: Ciconiidae Sundevall, 1836 - bociany - Storks (Wersja: 2024-10-02). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2024-12-10].
  6. ↑ a b G.-L.L. de Buffon, Histoire naturelle des oiseaux, t. 16, Paryż 1781, s. 91 (fr.).
  7. ↑ Erwin Stresemann, On the Birds Collected by Pierre Poivre in Canton, Manila, India and Madagascar (1751–1756), „Ibis”, 94 (3), 1952, s. 522–523, DOI: 10.1111/j.1474-919X.1952.tb01847.x (ang.).
  8. ↑ a b Planches enluminées d'histoire naturelle, t. 10, tabl. 906.
  9. ↑ P. Boddaert, Table des planches enluminéez d'histoire naturelle de M. D'Aubenton. Avec les denominations de M.M. de Buffon, Brisson, Edwards, Linnaeus et Latham, Utrecht 1783, s. 54 (łac.).
  10. ↑ a b c d F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v14.2). [dostęp 2024-12-10]. (ang.).
  11. ↑ HBW and BirdLife International, Handbook of the Birds of the World and BirdLife International digital checklist of the birds of the world. Version 9 [online], październik 2024 [dostęp 2024-12-10].
  12. ↑ a b del Hoyo, J., Collar, N. & Garcia, E.F.J.: African Woollyneck (Ciconia microscelis). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2014. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-24)].
  13. ↑ Ciconia microscelis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2022-10-25] (ang.).
  14. ↑ Keller, Reichholf i Steinbach 2003 ↓, s. 65.

Bibliografia

  • Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Multico Oficyna Wydawnicza, 2000. ISBN 83-7073-059-0.
  • Elisabeth Keller, prof. dr Josef H. Reichholf, Gunter Steinbach: Ptaki: strusie, pingwiny, nury, perkozy, rurkonose, wiosłonogie, brodzące, blaszkodziobe, ptaki drapieżne. Cz. 1. Warszawa: Świat Książki, 2003, seria: Leksykon zwierząt. ISBN 83-7227-891-1.

Linki zewnętrzne