Robert Joseph „Bob” Feerick (ur. 2 stycznia 1920 w San Francisco, zm. 6 czerwca 1976 w San Francisco) – amerykański koszykarz oraz trener. Finalista BAA (1949)[1], wielokrotnie wybierany do składów najlepszych zawodników BAA.
Po ukończeniu szkoły średniej Feerick podjął studia na Santa Clara University. Stał się tam częścią zespołu nazywanego potocznie „Magicians of the Maplewood” wraz z zawodnikami tj. Bruce Hale, Ralph Giannini, Marty Passaglia i Jim Rickert. W 1942 roku został wybrany do składu All-America[2]. Zaraz po ukończeniu uczelni rozpoczął występy w lidze AAU (Amateur Athletic Union) dla zespołu z Oakland. Dotarł z nim do finałów ligi.
W 1943 roku został powołany do odbycia obowiązkowej służby wojskowej w ramach II wojny światowej. Przydzielono go do jednostki Naval Station, stacjonującej w Norfolk. Przez dwa lata występował w reprezentacji koszykarskiej jednostki. W tym czasie byli oni najlepszą drużyną wojskową w lidze, legitymując się bilansem 57-10[2].
Po zakończeniu wojny Feerick rozpoczął w końcu swoją karierę zawodową. Podpisał umowę z zespołem Oshkosh All-Stars, występującym w lidze NBL (National Basketball League). W swoim debiutanckim sezonie notował średnio 9.5 punktu[3]. All-Stars awansowali do play-off z wynikiem 19-15, po czym odpadli w finale dywizji zachodniej za sprawą Sheboygan Red Skins, przegrywając 2-3.
Drużyna z Oshkosh wzięła także udział w turnieju World Professional, w 1946 roku. Była to impreza mająca na celu wyłonić najlepszy zespół koszykarski w USA. Odbywała się cyklicznie w Chicago. W półfinałach All-Stars wyeliminowali (72-66) lokalnych faworytów, prowadzonych przez George’a Mikana Chicago American Gears. Feerick zdobył w tym spotkaniu 22 punkty, a wygrana zapewniła im awans do ścisłego finału. Ich rywalem okazali się Fort Wayne Zollner Pistons. Leroy Edwards zdobył 24 punkty, Feerick dołożył 19, jednak nie wystarczyło to do wygranej[3]. Pistons pokonali All-Stars 73-57. Na pocieszenie Edwards i Feerick zostali zaliczeni do pierwszego składu najlepszych zawodników turnieju, natomiast ich kolega z drużyny Bob Carpenter znalazł się w drugim składzie.
W kolejnym sezonie Feerick dołączył do nowo powstałej ligi Basketball Association of America, stając się jedną z jej pierwszych gwiazd. W 1947 roku zajął drugie miejsce na liście najlepszych strzelców, ze średnią 16,8 punktu, tuż za Joe Fulksem (23,1), czwarte pod względem skuteczności rzutów wolnych oraz pierwsze w skuteczności rzutów z gry[4]. Zaowocowało to wyborem do pierwszego składu najlepszych zawodników ligi. Capitols uzyskali najlepszy w lidze rezultat 49-11, w półfinałach ligi zostali wyeliminowani przez Chicago Stags 4-2.
Podczas rozgrywek 1947/48 drużyna Capitols uzyskała rezultat 28-20, który okazał się ex-aequo drugim najlepszym rezultatem w lidze, ale dopiero czwartym w dywizji zachodniej[5]. Na taki stan rzeczy wpływ miały bezpośrednie konfrontacje zespołów z tej samej dywizji. Feerick notował 16,1 punktu co zapewniło mu czwartą lokatę w lidze, był drugi pod względem skuteczności rzutów z gry (34%) oraz pierwszy w skuteczności egzekwowania rzutów wolnych (78,7%)[5]. Po raz drugi z rzędu znalazł się też w All-BAA First Team. Capitols przegrali z Chicago Stags rundę eliminacyjną, decydującą o rozstawieniu w play-off.
Drużyna z Waszyngtonu wygrała dywizję wschodnią (38-22) w sezonie zasadniczym 1948/48. Feerick uzyskiwał 13 punktów na mecz, zostając po raz kolejny liderem ligi w skuteczności rzutów z wolnych. Po zakończeniu rozgrywek regularnych został wyróżniony wyborem do drugiej piątki najlepszych zawodników BAA[6]. W półfinałach Capitols wyeliminowali Philadelphia Warriors 2-0, a następnie New York Knicks 2-1, co zapewniło im awans do finału. Tam zmuszeni byli uznać wyższość prowadzonych przez Mikana Minneapolis Lakers, ulegając im w stosunku 2-4.
Przed rozpoczęciem swojego ostatniego sezonu na zawodowych parkietach Feerick został poproszony o objęcie funkcji głównego trenera Capitols, na co przystał. Jako grający trener notował 8,1 punktu, a jego zespół uzyskał bilans 32-36[7]. Już w pierwszej rundzie rozgrywek posezonowych rewanż za ubiegłoroczną porażkę zdecydowali się wziąć New York Knicks (2-0), niwecząc tym samym dalsze plany graczy ze stolicy. Po tym sezonie Feerick zdecydował się zawiesić buty na kołu i poświęcić w pełni wyłącznie trenowaniu.
W 1950 roku objął stanowisko głównego trenera na swoje byłej uczelni Santa Clara University. W trakcie kolejnych 12 lat poprowadził Broncos do NCAA Sweet Sixteen (1960), dwukrotnie do NCAA Elite Eight (1953-54) oraz raz do NCAA Final Four (1952). W tym czasie trzykrotnie otrzymywał tytuł West Coast Conference Coach of the Year. Przez jeden sezon prowadził również San Francisco Warriors[2].
W 1971 roku znalazł się wśród nominowanych do NBA 25th Anniversary Team, przy okazji obchodów 25-lecia NBA. Nie został ostatecznie wybrany do grona 10 najlepszych zawodników pierwszego ćwierćwiecza istnienia ligi. W 2004 roku zaliczono go natomiast do Bay Area Sports Hall of Fame’s Legends Wing[2]
Osiągnięcia
NBL
- Finalista turnieju World Professional Basketball (1946)
- Zaliczony do I składu turnieju World Professional Basketball (1946)
BAA
Trenerskie
- NCAA Final Four (1952)[2]
- 3-krotny trener roku konferencji West Coast NCAA[2]
Przypisy
