Przez miejscowość przepływa rzeka Łękawka, która uchodzi do Wisły w Kaniowie. W zachodniej części Bestwiny znajduje się kompleks stawów rybnych o powierzchni około 100 ha, miejsce gniazdowania ptaków wodnych[5].
Granice, Kąty, Kolankowice, Magówka, Nowy Świat, Pasieki, Podkępie, Podlesie, Rzeczne, Strona Chuda, Strona Tłusta, Wielodroga, Wydrzyniec, Za Lasem
Historia
Jest to jedna z najstarszych osad w dorzeczu rzeki Białej. W badaniach archeologicznych przeprowadzony w 1971 odkryto m.in. majdangrodziska nad rzeką Łękawką. Osada mogła funkcjonować tu na długo przed pierwszą wzmianką[8]. Osada znajdowała się najprawdopodobniej w granicach kasztelanii oświęcimskiej dzieląc jej losy. Parafia miała tu już powstać w 1100 roku, a kościół miał być zburzony w przez Tatarów w 1241[8].
Od 1867 w granicach powiatu bialskiego. Według austriackiego spisu ludności z 1900 r. w Bestwinie w 231 budynkach na obszarze 1356 hektarów mieszkało 1785 osób, co dawało gęstość zaludnienia równą 131,6 os./km², z tego 1755 (98,3%) mieszkańców było katolikami, 29 (1,6%) wyznawcami judaizmu a 1 osoba innej religii, 1770 (99,2%) było polsko- a 8 (0,4%) niemieckojęzycznymi[15].
Dojazd: komunikacją beskidzką. Oraz do granicy z Bestwiną, linia 29 (Komorowice Sosna – Warszawska Dworzec) i linia 3 (Komorowice Sosna – Osiedle Karpackie).
Sport
We wsi znajduje się klub piłkarski LKS Bestwina, który występuje w bielskiej okręgówce od sezonu 2009/2010.
Osoby związane z Bestwiną
Józef Bubak – naukowiec językoznawca, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie
Zygmunt Bubak (1921—1986), ur. w Bestwinie, proboszcz w Krakowie i Nowej Górze, autor monografii miejscowości Bestwina. Z dziejów wsi z pogranicza śląsko-krakowskiego, wydanej w 1991;
↑Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
↑Zaplecze osadnicze Bielska. W: Bielsko-Biała. Monografia miasta. Idzi Panic (redakcja). Wyd. drugie. T. I: Bielsko od zarania do wybuchu wojen śląskich. Bielsko-Biała: Wydział Kultury i Sztuki Urzędu Miejskiego w Bielsku-Białej, 2011, s. 217. ISBN 978-83-60136-31-7.
↑Marek Jabłonowski, Bogusław Polak: Polskie formacje graniczne 1918−1839. Dokumenty organizacyjne, wybór źródeł. T. II. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999, s. 26. ISBN 83-87424-77-3.