Pochodził z wielodzietnej rodziny. Syn burmistrza Wąbrzeźna Pawła Pęcharka i Doroty z domu Sasin. Po zakończeniu nauki w szkole parafialnej, w wieku 12 lat został wysłany przez ojca na nauki do Kolegium Jezuitów w Poznaniu. Wykazał się tam niezwykłą pilnością w pobieraniu nauk i w wieku 24 lat wstąpił do nowicjatu w lubińskim opactwie, gdzie wkrótce został mistrzem nowicjuszy.
Wyróżniał się wielkimi cnotami chrześcijańskimi: ofiarną miłością do bliźniego, współczuciem dla chorych i ubogich. Zmarł w opinii świętości.
Sarkofag z ciałem ojca Bernarda od 1794 jest umieszczony w kaplicy klasztornego kościoła Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Lubiniu[1].
Szczególną czcią otaczają go mieszkańcy Grodziska Wielkopolskiego, gdzie według legendy ojciec Bernard pobłogosławił wyschniętą studnię, która dzięki temu ponownie napełniła się wodą. Woda ze studni była niezbędna do funkcjonowania miejskiego browaru - w tamtych czasach jedynego źródła dochodu dla miasta[2].
Proces beatyfikacji
Z inicjatywy ojców benedyktynów przekonanych o świątobliwości jego życia poczyniono starania w celu wyniesienia go na ołtarze[3]. 18 marca 2009 Stolica Apostolska wydała dekret tzw. Nihil obstat wyrażający zgodę na rozpoczęcie jego procesu beatyfikacji[3]. Odtąd przysługuje mu tytuł Sługi Bożego.
Przypisy
↑
Bartłomiej Kaczorowski: Zabytki architektury polskiej. Wyd. 2 zmienione. T. 2. 2009, s. 72. ISBN 978-83-02-10661-3.
