Dorastał w muzykalnej rodzinie. Jeden z jego braci grał na saksofonie tenorowym w zespole trębacza Roya Eldridge’a[1]. Był absolwentem renomowanej DuSable High School, w której wykształcenie muzyczne pobierał pod okiem nauczyciela wielu znanych artystów – Waltera Dyetta. Po ukończeniu szkoły zaczął grać zawodowo w lokalnych zespołach. Na początku lat 40. saksofonista i klarnecista Budd Johnson polecił go pianiście Earlowi Hinesowi, z którym później współpracował do 1948 z dwuletnią przerwą na służbę wojskową[2].
Na przełomie lat 40. i 50. najpierw przez krótki czas grał w zespole saksofonisty Gene’a Ammonsa, a następnie w formacji Charliego Ventury. Od 1951 do 1953 ponownie występował z Hinesem.
Był jednym z nielicznych puzonistów, których gra nie uległa wpływowi stylu J.J. Johnsona[3]. Jego instrument miał przyjemny ton i pełne brzmienie, wywodzące się od tradycjonalistów takich jak Trummy Young[1]. Jego gra nawiązywała do epoki swingu, ale jednocześnie była dostosowana do nowych stylów – bebopu i hard-bopu oraz otwarta na elementy R&B[3].
W swoim dorobku fonograficznym ma dziesiątki płyt nagranych jako lider i sideman. Współpracował z wieloma wytwórniami, m.in. Jubilee, Prestige, Blue Note, Enrica, Time, Decca, Bethlehem, Pablo, Vee-Jay i Columbia.
Wybrana dyskografia
Jako lider lub współlider
1955 Bennie Green Blows His Horn (Prestige)
1956
Bennie Green with Art Farmer (Prestige)
Blow Your Horn (Decca)
Walking Down (Prestige)
1958
Back on the Scene (Blue Note)
Soul Stirrin’ (Blue Note)
The 45 Session (Blue Note)
1959
The Swingin’est (Vee-Jay)
Walkin’ & Talkin’ (Blue Note)
1960 Bennie Green Swings the Blues (Enrica)
Glidin’ Along (Jazzland)
Hornful of Soul (Bethlehem)
1964 Sonny Stitt–Bennie Green – My Main Man (Argo Records)
