Arnold de Villanova

Arnold de Villanova
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1235
Walencja

Data śmierci

1311–1313

profesor
Specjalność: scholastyk, lekarz, alchemik
rektor uniwersytetu w Montpellier
Stanowisko

lekarz króla Aragonii

Arnold de Villanova (ilustracja z Kroniki norymberskiej)
Thesoro de los pobres (1584).

Arnold de Villanova, znany też jako Arnau de Vilanova, Arnaldus de Villanova, Arnold z Villanova, Arnaud de Villeneuve (ur. ok. 1235 w Walencji, zm. 1311–1313[1]) – kataloński scholastyk, lekarz, templariusz, alchemik.

Życiorys

Osobisty lekarz króla Aragonii Jakuba II, profesor i rektor uniwersytetu w Montpellier. Autor wielu traktatów alchemicznych i medycznych, m.in. Breviarium practicae, Herbolarium de virtutibus herbarum, Regimen sanitatis ad regem Aragonum, Regimen sanitatis Salernitanum. Na podstawie arabskiej receptury nauczył się destylować alkohol etylowy z wina.

Po pobycie na dworze aragońskim przeniósł się do Paryża, gdzie zyskał uznanie, ale też spotkał się z wrogością ze strony duchowieństwa i został zmuszony do ucieczki, ostatecznie znajdując azyl na Sycylii. Został wezwany ok. 1311–1313 (według różnych źródeł[1][2]) do Awinionu przez chorego papieża Klemensa V. Zmarł podczas tej podróży na morzu między Neapolem a Genuą.

Poszukiwał kamienia filozoficznego (łac. lapis philosophorum), o którym tak pisał:

Hic lapis exilis extat, pretio quoque vilis; Spernitur a stultis, amatur plus ab edoctis.

Tu wznosi się marny kamień, lichej też jest ceny; Głupcom niepotrzebny – Miłują go bardziej mędrcy.

Arnold de Villanova


Wierzył, że impotencja może być spowodowana magią. Wg niego w niektórych przypadkach potrzebna jest boska pomoc, w innych wystarczą wyłącznie ludzkie działania. Przykładowo urok można pozbyć się uroku poprzez usunięcie przedmiotu, którego za niego odpowiada. Takim przedmiotem mogą być jądra koguta znajdujące się pod łóżkiem. W innych przypadkach potrzebny jest egzorcyzm, który może polegać na zapisaniu początkowych wersetów Ewangelii Jana na papierze i zanurzeniu zapisanego papieru w płynie wypijanym przez parę małżeńską[3].

Przypisy

  1. ↑ a b Kevin Knight: Arnaldus Villanovanus. newadvent.org. [dostęp 2013-01-22]. (ang.).
  2. ↑ Fernando Salmón: The Oxford Dictionary of the Middle Ages. Oxford, England: Oxford University Press, 2010, s. 1841. ISBN 978-0-19-866262-4. (ang.).
  3. ↑ Kieckhefer 2001 ↓, s. 133.

Bibliografia

Linki zewnętrzne