Arcybiskupie
Wyższe Seminarium Duchowne w Szczecinie
Arcybiskupie Wyższe Seminarium Duchowne w Szczecinie
|
| Data założenia
|
24 marca 1981
|
| Patron
|
Najświętsza Rodzina z Nazaretu
|
| Państwo
|
 Polska
|
| Adres
|
ul. Papieża Pawła VI nr 2
71-459 Szczecin
|
| Liczba studentów
|
20 (11 października 2021)[1]
|
| Rektor
|
ks. kan. dr Zbigniew Woźniak
|
Położenie na mapie Szczecina  Arcybiskupie
Wyższe Seminarium Duchowne w Szczecinie |
Położenie na mapie Polski  Arcybiskupie
Wyższe Seminarium Duchowne w Szczecinie |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  Arcybiskupie
Wyższe Seminarium Duchowne w Szczecinie |
 53°26′55,6″N 14°31′41,0″E/53,448778 14,528056
|
| Strona internetowa
|
Arcybiskupie Wyższe Seminarium Duchowne w Szczecinie – seminarium katolickie, które rozpoczęło działalność w roku akademickim 1981/1982 (początkowo jako Wyższe Seminarium Duchowne diecezji szczecińsko-kamieńskiej), działające od połowy lat 80. XX w. w nowych budynkach przy ul. Papieża Pawła VI w Szczecinie, od 25 marca 1992 roku jako arcybiskupie seminarium nowej archidiecezji[a]. Od roku 2004 AWSD działa jako integralna jednostka organizacyjna Uniwersytetu Szczecińskiego – Wydział Teologiczny US, utworzony zgodnie z Konkordatem.
Głównym projektantem budynku seminarium był Adam Szymski[3]. W zespole pracowali też Marian Rozwarski, Tomasz Potiechin, Paweł Zaremba. Kierownikiem budowy był Sławomir Taranda[3]. Za budowę odpowiedzialny był ks. Stanisław Szwajkosz, a wspomagał go ks. Aleksander Ziejewski[3].
Historia
Lata 1945–1978
Po zakończeniu II wojny światowej na Ziemiach Odzyskanych (zob. Historia Pomorza Zachodniego) istniała tymczasowa administracja kościelna (zob. administratura apostolska). Sytuacja zmieniła się w 1972 roku, gdy papież Paweł VI wydał Episcoporum Poloniae coetus – bullę, zgodnie z którą powstała diecezja szczecińsko-kamieńska. Pierwszy biskup diecezjalny, Jerzy Stroba (1972–1978), za jedno ze swoich naczelnych zadań uznał zorganizowanie własnego seminarium duchownego[3] (w tym czasie klerycy studiowali w Seminarium Duchownym w Paradyżu (później Gościkowo, diecezja zielonogórsko-gorzowska)[4].
Budowa seminarium w Szczecinie znalazła się w planie budownictwa sakralnego na rok 1974, jednak Urząd Wojewódzki uzależnił wydanie zgody na budowę od decyzji ministra Oświaty i Wychowania. Ks. biskup Jerzy Stroba (wspierany przez Episkopat Polski), przekazał pisma do Kazimierza Kąkola, ministra-kierownika Urzędu do Spraw Wyznań w pierwszym rządzie Piotra Jaroszewicza, oraz do wojewody szczecińskiego, Jerzego Kuczyńskiego[5]. Pozytywnych decyzji nie otrzymał do końca pobytu w Szczecinie (21 września 1978 – mianowanie na arcybiskupa-metropolitę poznańskiego)[4].
Lata 1979–1982
Nowy biskup szczecińsko-kamieński, ks. bp Kazimierz Majdański (1979–1992), wytrwale kontynuował starania poprzednika, m.in. apelując do Jerzego Kuberskiego (minister oświaty i wychowania) i wojewody szczecińskiego, Henryka Kanickiego[6]. Zezwolenie na budowę dwóch seminariów duchownych, w Szczecinie i w Koszalinie, zostało przekazane przedstawicielom Polskiej Rady Ekumenicznej w 1981 roku, w czasie pierwszego spotkania reaktywowanej Komisji Wspólnej. W tym samym czasie minister Oświaty i Wychowania wydał zgodę na otwarcie i prowadzenie Wyższego Seminarium Duchownego dla Diecezji Szczecińsko-Kamieńskiej bez obowiązku przestrzegania wymogów świeckości[4].
Dekret erygujący Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji szczecińsko-kamieńskiej w Szczecinie pod wezwaniem Najświętszej Rodziny z Nazaretu biskup Kazimierz Majdański wydał 24 marca 1981 roku[3].
Klerycy pochodzący z diecezji, a dotychczas kształcący się w Seminarium w Paradyżu, zaczęli być stopniowo przenoszeni do Szczecina. W roku 1981/1982 trzy kursy teologiczne (spośród sześciu) ulokowano na dwóch szczecińskich plebaniach[4]. Do Szczecina zaczęli się przenosić najpierw studenci ostatniego roku, zamieszkując w parafiach św. Kazimierza, św. Trójcy i przy katedrze św. Jakuba Apostoła[3]. Dopiero zastępczy budynek na Golęcinie przyjął trzy roczniki (III, IV, V) a roczniki I i II pozostawały jeszcze w Paradyżu, natomiast ostatni nadal mieszkał przy parafii św. Kazimierza[3].
Lata 1982–1994
Zgodę na budowę Wyższego Seminarium Duchownego przy ul. Akademickiej (obecnie ul. Papieża Pawła VI) biskup Kazimierz Majdański otrzymał – po kolejnych negocjacjach – przez wojewodę Stanisława Malca w kwietniu 1982 roku[3], a w maju tegoż roku rozpoczęło prace biuro architektoniczno-budowlane kurii[4].
W kolejnych latach[4]:
- rok 1983
- w marcu Wojewódzka Komisja Urbanistyki i Architektury przyjęła wariant zabudowy, opracowany przez zespół pod kierunkiem Adama Szymskiego[b],
- rok 1983
- w czasie drugiej podróży apostolskiej do Polski Jan Paweł II poświęcił na Jasnej Górze (czerwiec 1983) przeznaczony dla szczecińskiego seminarium kamień węgielny, pochodzący z bazyliki św. Piotra w Watykanie,
- rok 1985
- w czerwcu w nieukończonym seminarium odbyła się 207. Konferencja Plenarna Episkopatu Polski, a we wrześniu zamieszkali tam klerycy szóstego kursu seminarium duchownego[3],
- rok 1987
- 11 czerwca, w czasie III wizyty Jana Pawła II w Polsce, odbyła się uroczystość wmurowania kamienia węgielnego w fundamenty nowego budynku przy ul. Papieża Pawła VI (zob. też pomnik Jana Pawła II na Jasnych Błoniach)[8],
- rok 1987
- w październiku w gmachu seminarium zamieszkali klerycy wszystkich roczników seminaryjnych[3][c],
- rok 1992
- Jan Paweł II podniósł diecezję szczecińsko-kamieńską do rangi archidiecezji.
Prawa akademickie
Do 1994 roku ukończenie sześcioletnich studiów na AWSD nie było związane z otrzymaniem dyplomu, umożliwiającego dalszy rozwój naukowy i zdobywanie kolejnych stopni naukowych. Sytuacja zmieniła się po zawarciu umowy o współpracy z Papieskim Wydziałem Teologicznym w Poznaniu, w 1998 roku zintegrowanym z UAM (AWSD stało się jedną z jednostek organizacyjnych tej uczelni). Dzięki porozumieniom absolwenci seminarium otrzymywali stopień magistra teologii[10].
Rozmowy z władzami Uniwersytetu Szczecińskiego (utworzonego w 1985 roku) na temat powołania Wydziału Teologicznego US prowadzono od początku lat 90. Seminarium stało się częścią tej uczelni – Wydziałem Teologicznym US – w wyniku wydarzeń z lat 2001–2004[11]:
- 9 lipca 2001
- podpisanie przez rektora US (po konsultacjach z senatem) i abp. Zygmunta Kamińskiego (metropolita szczecińsko-kamieński) dokumentu potwierdzającego zawarcie porozumienie w sprawie utworzenia wydziału,
- 24 kwietnia 2003
- podjęcie uchwały senatu US, wyrażającej jednomyślną zgodę na utworzenie wydziału,
- 3 sierpnia 2003
- podpisanie dekretu erygującego wydział przez abp. Zygmunta Kamińskiego,
- 9 stycznia 2004
- podpisanie zgodnej z postanowieniami Konkordatu umowy określającej status prawny wydziału w uniwersytecie, zawartej między Stolicą Apostolską (reprezentowaną przez Konferencję Episkopatu Polski) i Rzecząpospolitą Polską (reprezentowaną przez rząd, na podstawie decyzji Rady Ministrów).
- Umowę podpisano w Ministerstwie Edukacji Narodowej i Sportu. Stronę państwową reprezentowali: min. Krystyna Łybacka i rektor US, prof. Zdzisław Chmielewski, a stronę kościelną: przewodniczący KEP, kard. prymas Józef Glemp i metropolita szczecińsko-kamieńskii, abp Zygmunt Kamiński.
- Zgodnie z umową Wydział Teologiczny w zakresie swojej aktywności naukowo-dydaktycznej działa zgodnie z przepisami obowiązującymi w państwowym szkolnictwie wyższym i ze statutem US oraz z przepisami kościelnymi, głównie z Konstytucją Apostolską Jana Pawła II „Sapientia Christiana". Podlega podwójnemu nadzorowi: władz świeckich (władze uczelni i ministerstwo edukacji) oraz władz kościelnych, reprezentowanych przez Wielkiego Kanclerza Wydziału (arcybiskup metropolita szczecińsko-kamieński, prof. KUL Andrzej Dzięga)[11].
Przełożeni
Na stronie internetowej seminarium zostali wymienieni (2024)[12]
- Rektor: ks. kan. dr Zbigniew Woźniak
- Ojciec duchowny: ks. mgr Paweł Gulicki
- Dyrektor Administracyjny: ks. kan. mgr Krzysztof Krawiec
Uwagi
- ↑ Seminarium jest jednym z trzech Wyższych Seminariów Duchownych, istniejących w metropolii szczecińsko-kamieńskiej (AWSD Szczecin, WSD Koszalin oraz WSD Paradyż[2].
- ↑ Wykonywanie planów architektonicznych nadzorowali ks. biskup Stanisław Stefanek, ks. prałat Stanisław Szwajkosz[7] i inni. Do końca 1984 roku wybudowano zaplecze gospodarcze, klauzurę sióstr i kotłownię. Rozpoczęto budowę głównego budynku mieszkalno-dydaktycznego[4].
- ↑ Całość planów architektonicznych[9] nie została zrealizowana. W czasie budowy kaplicy seminaryjnej i głównego skrzydła budynku wyczerpano dostępne fundusze i pojawiła się konieczność znacznego przesunięcia terminów realizacji części obiektów (kościół na skraju „Różanki”, budynek Wydziału Filozoficznego, biblioteka, aula główna, pomieszczenia dla organizacji diecezjalnych i centralnego ośrodka katechetycznego, pawilon mieszkalny dla księży profesorów, infirmeria). Z realizacji części planów zrezygnowano[4].
Przypisy
Linki zewnętrzne
.jpg)
