Pierwsze zamówienie USN opiewało na 200 samolotów w wersji 40F, ale po zakończeniu wojny zostało ono zredukowane do 50 maszyn (numery seryjne USN A5040/89)[1][3].
Pierwsza cywilna wersja samolotu, prawdopodobnie została oblatana w 1918 i była napędzana 150-konnym silnikiem Aeromarine U-8[5], ale pierwsze samoloty w wojskowej wersji 40F, zostały dostarczone USN dopiero w 1919[1].
Niektóre z dostarczonych samolotów były podobno wyposażone w 150-konne silniki Wright-Hispano, możliwe także ze silniki zmieniono już w trakcie ich służby[5], co poprawiało ich osiągi i ładowność[6]. Wiele źródeł wspomina o przebudowaniu niektórych samolotów na Model 41, bez wyszczególniania na czym miała polegać zmiany, które pociągnęły za sobą zmianę nazwy samolotu[4][7][8]. Według ówczesnych zwyczajów United States Army Air Service będące już w służbie samoloty otrzymywały nowe oznaczenie, jeżeli w następnej wersji były napędzane innymi silnikami niż w poprzedniej. Prawdopodobnie wersja 41 tego samolotu była napędzana silnikami Wright-Hispano, zamiast oryginalnych Curtiss OXX-6[9].
Rozbity A-5066
W grudniu 1922 jeden z Aeromarine 40 (numer seryjny A-5066, być może przebudowany na model 41) został przydzielony na okręt hydrograficznyUSS „Hannibal” (AG-1) operujący w kubańskich wodach[4]. 25 maja 1923 samolot został poważnie uszkodzony, przebywając na wodzie uderzył w jakąś podwodną przeszkodę lub jego kadłub został rozbity falą i samolot został wycofany z użytku[4]. W raporcie powypadkowym zasugerowano, że ten typ samolotu jest zbyt delikatny do zadań pełnomorskich i nie powinien być więcej używanych do pełnomorskich zadań hydrograficznych[4].
Samoloty zostały wycofane ze służby USN w połowie lat 20[5][10].
Dwa samoloty tego typu zostały odkupione od USN przez United States Coast Guard[11]. Samoloty stacjonowały w bazie lotniczej USCG w Morehead City aż do jej zamknięcia[11]. Po jej zamknięciu samoloty zostały umyślnie zniszczone[11].
Oprócz wojskowej wersji 40F powstało także kilka wersji cywilnych – 40 i 40B napędzane 140-konnym silnikiem Hispano-Suiza, 40C z silnikiem Aeromarine 150KM, 40L z 130 KM Aeromarine L, 40T z silnikiem Curtiss OXX-6 100 KM oraz 40U z 100-konnym silnikiem Aeromarine U-6[12]. Samoloty w wersji cywilnej kosztowały około dziewięciu tysięcy dolarów[13].
Opis konstrukcji
Samolot miał konstrukcję całkowicie konwencjonalną, był to drewniany dwupłat, kryty płótnem z silnikiem pchającym[1][2]. Skrzydła samolotu były nierównej długości – z górnym skrzydłem mającym większą rozpiętość[2]. W porównaniu z Curtissem MF, samolot miał inny kształt kadłuba o przekroju zbliżonym do V, z bardziej zaokrąglonym dziobem oraz mniej wydatnymi sponsonami[1][2]. Duży statecznik pionowy przymocowany był do tylnej części kadłuba, stateczniki poziome były umieszczone w górnej części statecznika pionowego tak, aby były jak najbardziej oddalone od rozpryskanej kadłubem wody[2]. Silnik, w wojskowe wersji Curtiss OXX-6 100 KM, w konfiguracji pchającej, umieszczony był za kabiną załogi, na rozpórkach pomiędzy skrzydłami[2][3]. W przedniej części kadłuba mieściła się kabina załogi dla instruktora i ucznia z siedzeniami umieszczonymi obok siebie[2][3].
Przypisy
↑ abcdefE. Johnson: United States Naval Aviation, 1919–1941. s. 179.
↑ abcdefghE. Johnson: American Flying Boats and Amphibious Aircraft. s. 7.
↑ abcdG. Swanborough Swanborough: United States Navy Aircraft. s. 465.
↑E. Johnson: American Flying Boats and Amphibious Aircraft. s. 9-10.
↑E. Johnson: American Flying Boats and Amphibious Aircraft. s. 10.
Bibliografia
Gordon Swanborough, Peter M. Bowers: United States Navy Aircraft Since 1911. Wyd. 2. London: Putnam Aeronautical Books, 1976. ISBN 0-87021-792-5. OCLC755993823. (ang.).
E. R. Johnson: United States Naval Aviation, 1919–1941: Aircraft, Airships and Ships Between the Wars. Mcfarland, 2011. ISBN 978-0786445509. Brak numerów stron w książce
E. R. Johnson: American Flying Boats and Amphibious Aircraft, An Illustrated History. Mcfarland, 2011. ISBN 978-0-7864-3974-4. Brak numerów stron w książce
Rodney Carlise: Powder and Propellants: Energetic Materials at Indian Head, Maryland, 1890-2001. University of North Texas Press, 2002. ISBN 978-1-57441-149-2. Brak numerów stron w książce
