6 batalion telegraficzny (6 btlgr) – oddział łączności Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.

Po rozformowaniu 2 pułku łączności (24 września 1930 roku) wchodzący dotychczas w jego skład II batalion został samodzielnym oddziałem. W tym samym roku na podstawie rozkazu szefa łączności Ministerstwa Spraw Wojskowych oddział został przemianowany na 6 batalion^[1].

Jesienią 1937 roku została zlikwidowana kadra kompanii szkolnej, a w jej miejsce utworzona 5 kompania liniowa^[2].

Dowódcy batalionu

• ppłk łącz. Wacław Świętochowski (do XI 1933^[3] → dyspozycja Ministra Poczt i Telegrafów^[4])
• ppłk łącz. Jan Kaczmarek (XI 1933^[3] - 2 XI 1934 → komendant CWŁącz)
• ppłk łącz. Aleksander Stanisław Kornel Stebelski (1 XII 1934^[5] - 20 X 1935)
• mjr / ppłk łącz. Wiktor Jakub Bernacki (20 X 1935^[3] – 1939^[6])

Zastępcy dowódcy batalionu

• mjr łącz. Zygmunt Franciszek Chimiak (do 1937^[7])
• mjr łącz. Eugeniusz Wiktor Łysak (1937^[2] - 1939^[6])

Kwatermistrzowie batalionu

• kpt. / mjr łącz. Tadeusz Józef Jan Jakubowski (do 1937^[8])
• kpt. / mjr. łącz. Józef I Wilk (1937^[2] – 1939^[6])

Oficerowie batalionu

• kpt. łącz. rez. Tadeusz Porembalski
• ppor. łącz. rez. inż. Gustaw Tadeusz Stanisław Hantke †1940 Charków^[9]
• ppor. łącz. rez. Mieczysław Obarski
• ppor. łącz. rez. Stanisław Wajda
• ppor. łącz. rez. Marian Spojda †1940 Katyń

Pokojowa obsada personalna batalionu w marcu 1939^[10][a]

• dowódca batalionu – ppłk łącz. Wiktor Jakub Bernacki
• I zastępca dowódcy – mjr łącz. Eugeniusz Wiktor Łysak
• adiutant – kpt. Bronisław Kazimierz Nanowski
• lekarz – por. lek. Maksymilian Eugeniusz Herold
• II zastępca dowódcy [kwatermistrz] – mjr łącz. Józef I Wilk
• oficer mobilizacyjny – por. Bohdan Marek Kruszyński
• zastępca oficera mobilizacyjnego – por. Zenon Podziewski
• oficer administracyjno-materiałowy – kpt. piech. Władysław Paleski
• oficer gospodarczy – kpt. int. Feliks Gutmeyer
• dowódca kompanii obsługi – chor. Józef Krytel
• dowódca 1 kompanii – kpt. Stanisław Iwański
• dowódca plutonu – ppor. Władysław Wrzesiński
• dowódca 2 kompanii – por. Mieczysław Ziemowit Rebajn
• dowódca plutonu – ppor. Aleksander Pawłowicz
• dowódca plutonu – ppor. Jan Wojno
• dowódca 3 kompanii – por. Bogumił Julian Henrich
• dowódca plutonu – ppor. Jan Bartłomiej Kapsa
• dowódca plutonu – ppor. Julian Wiktor Wortmann
• dowódca 4 kompanii – por. Bronisław Ryszard Zajączyński
• dowódca plutonu – ppor. Franciszek Czyżkowski
• dowódca plutonu – ppor. Franciszek Kowalczyk
• dowódca plutonu – ppor. Włodzimierz Latyński
• dowódca 5 kompanii – por. Władysław Wacław Paprocki
• dowódca plutonu – ppor. Jan Klejno
• komendant parku – kpt. adm. (piech.) Wincenty Kozłowski
• na kursie oficerów sportowych w AWF – por. łącz. Maksymilian Szoc^[12]

 Osobny artykuł: Polskie sztandary wojskowe.

23 maja 1937 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki zatwierdził wzór sztandaru 6 btlgr^[13]. 18 czerwca 1937 roku, w Warszawie, marszałek Polski Edward Śmigły-Rydz wręczył dowódcy baonu sztandar ufundowany przez społeczeństwo Jarosławia i Przeworska^[14].

Na lewej stronie płatu sztandarowego są umieszczone: w prawym górnym rogu na tarczy wizerunek Matki Boskiej Częstochowskiej, w lewym górnym rogu na tarczy znak wojsk łączności, w prawym dolnym rogu na tarczy herb Jarosławia, w lewym dolnym rogu na tarczy herb Przeworska, na dolnym ramieniu krzyża kawalerskiego napis: „Płoskirów 6 VIII 1920”^[15].

Wrześniowe losy sztandaru opisane są w dwóch notatkach.

Relacja z Banknock: cyt.: "6 Batalion Telegraficzny, 7 Batalion Telegraficzny. - Sztandary przewiezione zostały we wrześniu 1939 na Węgry przez mjra Eugeniusza Łysaka, po czym drogą dyplomatyczną odesłane do Francji".

Notatka ppor. J. Dobrowolskiego, ppor. Jana Bartłomieja Kapsy i mjr. Eugeniusza Łysaka sporządzona 13 października 1939 roku w obozie w Csiz-Furdo o treści: „stwierdzamy, że w dniu 13 X 1939 r. zostały przekazane przez mjr. Eugeniusza Łysaka panu gen. bryg. Dembińskiemu, komendantowi obozu internowanych na Węgrzech 2 (dwa) sztandary wojskowe, tj. 6 Baonu Telegr. Jarosław i 7 Baonu Telegr. Poznań”.

Sztandar aktualnie eksponowany jest w Instytucie gen. Sikorskiego w Londynie.

 Osobny artykuł: Odznaka pamiątkowa jednostki wojskowej.

19 czerwca 1937 roku minister spraw wojskowych, gen. dyw. Tadeusz Kasprzycki zatwierdził wzór i regulamin odznaki pamiątkowej 6 btlgr^[16]. Odznaka o wymiarach 40x40 mm ma kształt równoramiennego krzyża pokrytego czarną emalią z chabrowym obrzeżem. W centrum herb Jarosławia w srebrnym wieńcu. Krzyż nałożony na złotą tarczę słoneczną z czterema błyskawicami o grotach skierowanych na zewnątrz. Trzyczęściowa - oficerska, wykonana w tombaku srebrzonym i emaliowana. Medalion z herbem przytwierdzony nitami, od spodu przykręcona promienista tarcza, na której wybity numer nadania. Wykonanie: Zjednoczeni Grawerzy - Warszawa^[17].

• Kronika 6. Baonu Telegraficznego, sygn. C.792. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1938. [dostęp 2022-04-21].
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Zdzisław Sawicki, Adam Wielechowski: Odznaki Wojska Polskiego 1918–1945: Katalog Zbioru Falerystycznego: Wojsko Polskie 1918–1939: Polskie Siły Zbrojne Na Zachodzie. Warszawa: Pantera Books, 2007. ISBN 83-204-3299-5.
• Kazimierz Satora: Opowieści wrześniowych sztandarów. Warszawa: Instytut Wydawniczy Pax, 1990. ISBN 83-211-1104-1.