Pierwsze przekazy wymieniają miejscowość (wówczas jako Żerdczyce) jako wojskowy posterunek broniący głównego grodu, w tym wypadku Mielnika. Początek dała mu zbrojna drużyna księcia kijowskiego, która stoczyła tutaj bitwę z Jaćwingami. Wódz Jaćwingów (prawdopodobnie zwany Kraws) zginął w nierównej walce razem ze swymi wiernie walczącymi żołnierzami. Kijowscy drużynnicy w wyrazie szacunku wobec bohaterskiej śmierci wroga nie proszącego o litość, lecz ginącego z głęboką pogardą śmierci w wierze w słuszność swojej sprawy postanowili godnie ich pochować. Zebrali ciała poległych wrogów i wraz z końmi i zbrojami spalili, aby „szlachetne kości rycerzy nie były rozciągane przez drapieżne zwierzęta”. Popiołu nie rozsypali na wiatr, lecz nad zebranym w jednym miejscu usypali wysoki i do dzisiaj zachowany kurhan (obecnie znajdujący się za rzeką, obok samej miejscowości).
Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku wieś zamieszkiwało 271 osób, wśród których 19 było wyznania rzymskokatolickiego, 248 prawosławnego a 4 mojżeszowego. Jednocześnie 27 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową, 240 białoruską a 4 żydowską. Było tu 51 budynków mieszkalnych[7].
↑Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
↑Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. T. 5, województwo białostockie, 1924, s. 23.
