Rondo for piano og orkester i D-dur, K. 382 er ein tre satsar lang konsertrondo for piano og orkester komponert av Wolfgang Amadeus Mozart. Han var meint av Mozart som ein ny finale for hans Pianokonsert nr. 5 i D-dur.[1]
Bakgrunn
Stykket vart komponert tidleg i 1782[2] av Mozart som ein alternativ sistesats til hans Pianokonsert nr. 5, eit stykke han komponerte i desember 1773, då han var 18 år.[3] Han komponerte rondoen på grunn av fleire høve. Han rekna bruken av sonate-form-satsen for komplisert for samanhengen satsen var skriven i,[1] og skreiv derfor denne alternative endinga som ein variasjon. Mozart hadde akkurat flytta frå heimbyen Salzburg til Wien i 1781,[4] der han måtte byggje seg opp eit godt rykte for å sikre seg inntekter. Han gjorde dette gjennom komponeringa, læring og pianokonsertar. Sidan han ikkje hadde så mange originale pianokonsertar i sitt eige namn, var det her Mozart la ned ein del arbeid. Den 5. pianokonserten hans hadde vore ein stor suksess i Mannheim, som han vitja i 1777 på ei reise til Paris.[5] Han skreiv derfor om dette verket for å tilpasse det publikumet i Wien føre den viktige pinsekonserten den 3. mars 1782. Rondoen var meir melodirik enn føregjengaren og var særs populær hos publikum, og han måtte derfor spele han to gonger.[3]
Instrumentering
Sidan han erstatta finalen i Pianokonsert nr. 5, er instrumenteringa for rondoen om lag den same. Utanom pianoet, finn ein to oboar, to trompetar, to horn, pauke og strykarar.[1]. Rondo nyttar den same instrumenteringa i tillegg til ei fløyte.